Tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft een Joods echtpaar enige tijd ondergedoken gezeten bij mijn ouders. Wonder boven wonder hebben zij de oorlog overleefd. De rest van hun familie is afgevoerd naar Sobibor en daar vergast. In 1990 heb ik het vernietigingskamp bezocht, dat op het eind van de oorlog helemaal vernield is. Wat rest zijn wat muurresten en een grote zandheuvel met menselijke verbrandingsresten. De indruk die dat op mij maakte heb ik jarenlang proberen te verwoorden. Pas jaren later is dit gedicht ontstaan:
Vergeefs
(Sobibor)
nee niets zegt meer
enkel de stilte
die onhoorbaar schreeuwt
maar nooit nooit
meer gehoord
elk gebaar wanhopig
overbodig maakt
Hay Swinkels
hay.swinkels@ziggo.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten