- door Sef Derkx/foto's roze zusters Heinz Helf SVD -
Woorden als stilte, afzondering, meditatie en ascese zijn kernbegrippen in de tentoonstelling Mystiek in het Limburgs Museum. Ze worden uitgediept in de begeleidende publicatie.
Die uitgave nemen we mee als we de bus nemen naar Steyl. Op de titelpagina hebben we een citaat gekopieerd, dat we aantroffen in het gastenboek van de expositie: Laat je vooral meevoeren en drijf een beetje af. Met een busrit geven we gehoor aan die oproep, toch? De kernbegrippen uit Mystiek zijn de dagelijks praktijk van de slotzusters van Steyl, alom bekend als de roze zusters. Het geldt evenzeer voor de benedictinessen in de Oude Munt in Tegelen. Ook zij hebben gekozen voor teruggetrokkenheid, stilzwijgen, overdenking en onthouding. Hun kloosterleven wordt gekenmerkt door een ritme van gebed, werken in klooster en tuin en ontspanning of rust.
De roze zusters worden in de volksmond zo genoemd, omdat ze een roze habijt dragen. De officiële naam is Aanbiddingzusters Dienaressen van de Heilige Geest van de Altijddurende Aanbidding. Neem dat laatste letterlijk.
Voor het altaar in de kloosterkapel bidden de religieuzen bij toerbeurt. Het estafettegebed gaat terug tot 1896, het stichtingsjaar van de congregatie. Bij de overstroming van Mooder Maas in 1993 moesten de zusters worden geëvacueerd door de brandweer. Tijdens deze spannende momenten schijnt het gebed even onderbroken te zijn. Heden ten dage wonen er minder religieuzen in het slotklooster. Ze zijn bovendien een dagje ouder.
Dus is er een pauze in de altijddurende aanbidding
tussen elf uur 's avonds en twee uur 's nachts. Bij de benedictinessen van de
Oude Munt gaat het gebed naar ouder gewoonte klokkenrond.
De
roze zusters betrokken in de zomer van 1914 hun klooster bij de Maas. Tevoren
stond er een ringoven. In december 1912 werd de eerste steen gelegd en die was
afkomstig uit de catacomben van Rome. Onder
de schaduw van uw vleugels wonen wij, staat in vertaling in het reliëf met
duif boven de ingang. De duif staat symbool voor de heilige Geest. Aan de
rechterzijde van het klooster ligt de bezoekerskapel uit de jaren zeventig van
de vorige eeuw. We namen plaats in een bezoekersbank. Achter een hekwerk zat op
enige afstand een zuster te bidden. Haar hoofd gebogen, haar handen gevouwen. We
dachten even aan een wassen beeld. Het was onwezenlijk, mede door het licht dat
door de gebrandschilderde ramen in kleurrijke vlakken naar binnenviel. En er
was stilte, overweldigende stilte. Mystieke stilte.
Met dank aan Heinz Helf SVD voor de prachtige foto's van de Aanbiddingszusters 'op Steyl'.
Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail: floddergats@xs4all.nl.
BeantwoordenVerwijderenHallo Sef,
Zo’n 60 jaar geleden was ik krantenbezorger voor De Tijd, destijds een R.K. dagblad.
Een arbeidsintensieve krant om te bezorgen, ik haalde de kranten op bij het station in Venlo, onderweg naar huis vanaf de Rijks. De Tijd werd gelezen door - zeg maar - de katholieke elite van Tegelen, dus je fietste vervolgens heel Tegelen en Steyl af. Maar dat terzijde.
De Tijd bezorgde ik ook bij alle kloosters, inclusief de Roze Zusters. Ik herinner me een ruime, prachtige gang, waar ik die krant dan op de mat voor een bepaalde deur moest neerleggen.
Er was een periode dat ik in die gang af en toe een in mijn herinnering prachtige novice tegenkwam, die mij dan een hoopvolle blik toewierp (zo zie je hoe je geheugen je bedriegt, het zal wel een schichtige blik geweest zijn). Af en toe denk ik nog wel eens aan die ‘ontmoetingen’ en vraag me dan af hoe het leven van dat meisje zal zijn verlopen. Is ze echt ingetreden bij de Roze Zuster? Misschien heb je haar wel gezien bij je tochtje naar Steyl.
Met vriendelijke groet,
Henk Schell
--