In memoriam VVV-icoon Wiel Teeuwen

- door Gerrit van der Vorst -

Op zaterdag 29 juni 2024 werd in de bomvolle businessruimte van stadion De Koel op indrukwekkende wijze afscheid genomen van oer-VVV’er Wiel Teeuwen. Wiel was op 24 juni toch nog onverwacht overleden.

Er werd veel warmte en liefde uitgesproken namens Wiels familieleden, terwijl andere sprekers – zoals Jos Rutten (namens VVV) en Ger van Rosmalen (namens Ald VVV) – tijd en lovende woorden tekortkwamen om het enorme belang van Wiel voor VVV te schetsen. Als aanvulling daarop dit uitgebreide In memoriam.

De vergrote foto van Wiel Teeuwen in de businessruimte van stadion De Koel op zaterdag 29 juni 2024.

Wiel Teeuwen werd op 9 maart 1938 geboren, als jongste telg in het gezin Teeuwen-Ketels, dat op dat moment bestond uit de ouders, een dochter en twee zoons. Hoewel het gezin in Venlo woonde, lag het hart van de beide ouders in hun geboorteplaats Tegelen. Herman senior had met twee broers in het eerste van TSV en Tegelen gespeeld, soms op hetzelfde niveau als VVV1. Het was dat de grote Tegelse voetbalfusie tot Sportclub Irene in 1949 het ongenoegen van vader Teeuwen wekte, anders had VVV kunnen fluiten naar inbreng van de Teeuwens?

Op de elftalfoto van TSV in 1929 staat Herman Teeuwen senior (keeper) in het midden, geflankeerd door twee broers. De Teeuwens waren altijd te herkennen aan hun lange gestalte.

Nog in datzelfde 1949 meldden de zoons Hay (1927) en Herman (1930) zich in De Kraal. Na één seizoen in VVV3 werden de broers bevorderd naar VVV2. Hay haalde als eerste VVV1, maar werd daaruit al snel verdreven door Herman. Hay vertrok voor zijn werk naar Oss – zijn zoon zou later 169 wedstrijden voor RKC keepen – maar broer Herman ontpopte zich tot een legendarische VVV-speler. Hij ging in 1961 voetballen bij Eindhoven, tot groot verdriet van de VVV-aanhang en ten koste van de VVV-aanwezigheid in de eredivisie.

VVV2 in het seizoen 1950/1951, met Hay Teeuwen (gehurkt, midden) en broer Herman.

Nakomeling Wiel had zich in 1950 aangemeld bij VVV, als twaalfjarige junior. Hij haalde als junior de A1 van VVV. Net als acht jaar oudere broer Herman sprong hij niet zachtzinnig om met zijn tegenstanders. Wat dat betreft bewaarde hij altijd een brief van de KNVB, waarmee hij geschorst werd omdat hij geweigerd had het veld te verlaten, toen de scheidsrechter hem dat opdroeg tijdens een wedstrijd tegen de A1 van Venlose Boys.

Als senior speelde Wiel in VVV2, als linkshalf en soms in de voorhoede.

VVV2 in het seizoen 1960/1961, met behalve Wiel Teeuwen spelers als André Orval, Jeu Sijbers en Jupke Theuws. Het elftal zou dat seizoen kampioen worden.

Kort na het vertrek van Herman Teeuwen werd broer Wiel door trainer Ferdi Silz overgeheveld naar het eerste. Silz voorzag dat VVV het moeilijk zou krijgen. Hij koos voor verdedigend voetbal, waarin hij Wiel als mandekker inzette. Die maakte zijn debuut op 24 september 1961, tijdens VVV-Sparta (1-1). Zijn meest gedenkwaardige wedstrijd was DWS/A-VVV (1-1), op 15 oktober. Hij moest de gevaarlijke goalgetter Arie de Oude van scoren afhouden. Wiel beet zich zo vast in die taak, dat hij zelfs in de buurt bleef, toen De Oude even buiten het veld een veter ging vastmaken.

Een luchtduel tussen Arie de Oude en zijn bewaker Wiel Teeuwen in het Olympisch stadion, op 15 oktober 1961 (Nationaal Archief).

Publieksidool Arie de Oude wist toch een keer te scoren en kon achteraf wel lachen om zijn bewaking.

 

Twee weken later stond Wiel Teeuwen (23) samen met zijn 40-jarige patroon Gijs Nass in het veld (Algemeen Handelsblad van 30 oktober 1961, www.delpher.nl).

In 1960 was Wiels eenjarige contract niet verlengd, maar op 2 november 1961 kreeg hij toch weer een nieuw contract, omdat hij het als mandekker goed gedaan had tegen bekende midvoors, zoals Arie de Oude, Cees Groot van Ajax en Rikkert Lacroix van GVAV.

Twee weken later ging Wiel nog een andere verbintenis aan, door in de Sint Martinuskerk te trouwen met zijn Fien. Uit het huwelijk zouden twee zoons voortkomen.

De gebroeders Henk en Cees Groot in de aanval op VVV-doelman Piet Schroemges tijdens de wedstrijd Ajax-VVV (3-1), op 26 november 1961 (Nationaal Archief). Links Jan Schatorjé en rechts Wiel Teeuwen.

Wiel speelde 13 eredivisiewedstrijden voor VVV plus een bekerwedstrijd. In het Algemeen Handelsblad van 15 januari 1962 figureerde hij in het verslag van een matige PSV-VVV (1-1). Een zich vervelende sportverslaggever vond de VVV’ers te zwaar en besteedde daar een limerick aan.

De limerick in het Algemeen Handelsblad van 15 januari 1962 (www.delpher.nl).

Wiels enige eredivisiegoal was het laatste doelpunt van het gedegradeerde VVV in de eredivisie. Met een afstandspegel vanaf 30 meter bracht hij op 20 mei 1962 tegen Fortuna ’54 de eindstand op 3-0. Hij speelde nog twee wedstrijden met VVV1 in de eerste divisie, waarvan de tweede op 13 april 1963, thuis tegen DHC (1-1). Coach Gijs Nass stuurde linkshalf Wiel naar voren en die leverde koppend de assist voor de gelijkmaker. Het was niet slecht, maar toch was het gedaan voor Wiel in VVV1. Een van zijn laatste wapenfeiten als VVV-voetballer was een hattrick waarmee hij een 3-1 zege voor VVV2 tegen de reserves van Roda JC bewerkstelligde.

Samen met Herman – die dreef in Tegelen de Sportbar – ging Wiel in 1963 verder bij Sportclub Irene. Ze waren beiden present, toen de Oude Glorie van VVV een benefietwedstrijd tegen VVV1 speelde en 8.000 (!) toeschouwers 15.000 gulden in het laadje van het noodlijdende VVV brachten. Wiel speelde drie seizoenen voor Sportclub Irene en nog vijf seizoenen voor Tiglieja (inmiddels opgegaan in TSC’04). In 1971 werd hij weer actief voor VVV. Eerst als scout, daarna als leider van VVV2.

Het elftal van Sportclub Irene met Wiel en Herman Teeuwen.

Wiel en Herman Teeuwen met de selectie van de Old Stars.

Carnaval 1978 in Tegelen met Wiel en Herman Teeuwen. VVV bestond 75 jaar.

Vanaf februari 1981 was Wiel ook even leider van VVV1, maar dat duurde niet lang, want VVV kreeg dat jaar een vacature voor een technisch manager. Onbezoldigd (!) begon hij aan een zware opgave die hij twaalf jaar met hart en ziel zou vervullen. Die periode overlapte grotendeels met het voorzitterschap van Jeu Sprengers (1981-1990) die zijn technisch manager veel ruimte gaf. 

Manager Wiel Teeuwen kon ook uitstekend door één deur met trainer Sef Vergoossen die van 1978 tot 1989 werkzaam was voor VVV.

Die ruimte benutte Wiel goed. Insider Charles Biemans omschrijft hem als ‘een meer dan voortreffelijke manager die precies wist wat hij wilde en er alles voor deed om zijn doel te bereiken. En was ook nog ‘s een fijne vent boordevol geweldige anekdotes.’ De altijd gesoigneerde gentleman bleek een charismatische, kundige en daadkrachtige manager die recht door zee ging, een gezaghebbende stem had en een sterke onderhandelaar was als het om spelerscontracten ging. Zijn imposante ‘Teeuwen-gestalte’ hielp daarbij natuurlijk. Hij was de aangewezen man om VVV te helpen roeien met de (korte) riemen die er waren. Niet iedereen was blij met hem, zoals de door hem ontslagen trainers Leo van Veen en Henk Rayer, maar de vriendschap overheerste.

Wiel Teeuwen als technisch manager van VVV met de Duitse speler Norbert Ringels.

Het belang van Wiel voor VVV kwam ook tot uiting in zijn – dikverdiende – verkiezing van Venlonaer van ut Joar 1991. Voorzitter Toine Hazebosch van de Stichting Venlonaer van ut Joar vertelde in zijn spreekbeurt onder meer dat Wiel prompt ook binnen de stichting weer een ‘kertrekker’ was geworden.

Wiel had in 1990 al eens zijn vertrek aangekondigd, maar was toch doorgegaan. Het waren ook tropenjaren, met twee degradaties en drie promoties. Na de laatste promotie droeg hij (inmiddels 55 jaar) op 1 juli 1993 zijn functie over aan Frans Nijssen. Het waren tropenjaren geweest en gezondheidsklachten waren debet aan dat besluit.

Als technisch manager had Wiel Teeuwen altijd tussen de spelers gestaan.

 Die klachten waren voorbij toen hij in 1996 de functie van technisch manager bij Helmond Sport ging vervullen. Bij zijn (onverwachte) vertrek in 1998, liet hij een prima fundament achter, vertelde Ari de Kimpe namens die club.

Vanaf 1990 was Wiel lid van de commissie Historisch Besef. Maar vooral was hij van 2000 tot 2018 bestuurslid en 12,5 jaar bezielend voorzitter van Ald VVV. Als er voor een bijeenkomst een lage opkomst dreigde, belde hij even rond. Dat hielp, want nee-zeggen was er niet bij. Terecht werd hij na zijn afscheid benoemd tot erevoorzitter.

Privé was het soms moeilijk geweest, want in die periode was er ook de mantelzorg voor echtgenote. Fien overleed in 2008. Wiel kreeg steun van zijn nageslacht en niet in het minst van zijn kleindochters Dewi en Anouk, waar hij een warme band mee had. Ze woonden tijdelijk met zijn allen in het grote witte huis van Wiel aan de voet van de Kaldenkerkerberg, op een steenworp afstand van waar vroeger zijn ouderlijk huis op Albertstraat 1 stond. (Ook broer Herman woonde daar nog in met echtgenote Leen.) Toen Jacky enkele jaren geleden in zijn leven kwam, beleefde Wiel weer een hele mooie tijd.

Wiel Teeuwen en de nu ook al legendarische Hai Berden tijdens een bijeenkomst in De Koel.

Tijdens de afscheidsbijeenkomst werd Wiel postuum onderscheiden met de gouden waarderingsspeld van de Nederlandse Katholieke Sportfederatie (NKS), voor zijn uitzonderlijke staat van dienst en zijn bijdrage aan het Nederlandse en Limburgse voetbal en de stad Venlo. Voorzitter Ger van Rosmalen van Ald VVV plaatste de NKS-speld en -certificaat op de kist.

De geschiedenis van VVV zal altijd sterk verbonden blijven met de naam Teeuwen, zoals de vooroorlogse voetbalgeschiedenis van Tegelen dat ook blijft. De as van Wiel zal conform zijn wens begraven worden onder de grasmat van De Koel, naast die van zijn broer Herman. Misschien ook tijd om van de Herman Teeuwen Memorial de Herman & Wiel Teeuwen Memorial te maken? Dan wel met mooie tegenstanders, want daar was Wiel fel op.

Wiel Teeuwen bereikte de leeftijd van 86 jaar. Hij ruste in vrede.

Reageren? Stuur Gerrit van der Vorst een e-mail: gp.vandervrst@xs4all.nl.