De Sloopkogel - Het Sportfondsenbad

door Piet Braem/ foto's collectie Piet Braem

Vijfenzeventig jaar geleden waren Venlo en Blerick bezig met puinruimen. Als je de foto’s en filmbeelden bekijkt, geloof je je ogen niet. De moed om hieraan te beginnen, het doorzettingsvermogen om elke dag opnieuw de handen uit de mouwen te steken en het gevecht met het puin aan te gaan. Ons respect is peilloos diep voor de ‘generatie der gebombardeerden’. Je mag verwachten dat een gemeente die zo getroffen is door oorlogsgeweld, uiterst voorzichtig zal zijn omgesprongen met het architectonisch erfgoed dat was blijven staan. Helaas, helaas is dit niet het geval geweest. Een onbegrijpelijke en onvergefelijke sloopwoede trof Venlo en Blerick na 1945. In de serie De Sloopkogel kijken we terug. Met afgrijzen.

Piet Braem wandelt iedere dag door twee ‘Venloën’: het huidige en het Venlo dat hij bewaart in zijn omvangrijke archief van digitale foto’s. Over iedere steen, die in de binnenstad stond of lag - in het geval van een straatsteen -, heeft Piet een verhaal. Zijn verhalen vervelen nooit, want hij is een begenadigd verteller. We vroegen hem een pand te noemen dat na de Tweede Wereldoorlog is afgebroken. Een gebouw waarvan de sloop het stempel Ieëwig Zund kan krijgen. Piet Braem reageerde binnen het uur, uiteraard met foto’s. 

Het Sportfondsenbad.

Eigenlijk onbegrijpelijk dat het is verdwenen. Met wat moeite en wat financiële middelen had het nog kunnen bestaan. Voor velen was het geweldig om in het binnenbad les te krijgen en daar de zwemdiploma’s te behalen.

Het schoolzwemmen was altijd een van de hoogtepunten in het lesrooster van veel leerlingen. Ook voor mij. Vanaf school gingen we er met de fiets heen. Als je optelt, wat het ouders anno 2020 kost om de kinderen zwemmen te leren, dan had men met die ouderlijke financiële bijdrage en met vrijwilligers het onderhoud van het Sportfondsenbad voor een deel kunnen bekostigen. Nu gaan velen ‘s zomers naar Duitsland om te ontspannen en te zwemmen.

Nog even terug naar vroeger, naar de jaren vijftig. In die tijd hadden veel mensen thuis geen bad of douche. Men kon in het Sportfondsenbad terecht om te douchen tegen een kleine vergoeding. Het was er altijd druk, vooral in het buitenbad. Er was een grote ligweide waar je kon zonnebaden. Kinderen hielden zich bezig met sport en spel.

Ik schrijf dit niet om te näöle, maar het is gewoon jammer dat het weg is. En ik denk, dat ‘t Sportje nog altijd druk bezocht zou zijn geweest. De ligging was ideaal. Voor wat woningen had het niet weg gehoeven.