- door Sef Derkx -
De voorloper van de bus naar Steyl was een paardentram. Deze werd in 1888 in gebruik genomen. De tramverbinding was een primeur voor Limburg. De rijtijd bedroeg 49 minuten, een enkeltje kostte 18 cent. In 1898 werd August Wendehorst directeur van de tramonderneming. Om voeling te houden met het dagelijks werk zat hij van tijd tot tijd zelf op de bok.
De Duitse gasten voor het Missiehuis van Steyl brachten veel geld in het laatje. De tarieven waren relatief hoog, maar een alternatief ontbrak. Nou ja, je kon natuurlijk ook te voet naar Steyl. Anno nu duurt een busrit naar het kloosterdorp een minuut of twintig.
Aan de Arnold Janssenstraat liggen twee voormalige gastenverblijven van het Missiehuis Sint-Michael. We zijn ontvangen in het oudste uit 1901. Paul en Carla Lücker wonen hier ruim twintig jaar. Na aankoop is het interieur compleet gestript. Niet-originele tussenwanden werden gesloopt. Met als resultaat dat het gastenverblijf weer nagenoeg in originele staat verkeert. Het is een sfeervolle woning met een jaloersmakend goed geëquipeerde keuken. Geen wonder, de gastheer is chef-kok. In het oorspronkelijke washuis zoemt een indrukwekkende koelcel. Carla Lücker is vinologe; ze ledigt beroepshalve flessen wijn. Het leeggoed vormt ze om tot dorstverwekkende sculpturen voor de tuin. Inspirerend, het ledigen.
Het pand ernaast is eveneens een voormalig gastenverblijf. Het dateert van 1912 en is ontworpen door de Steyler pater Bruno Möchel. Van professie was hij natuurkundeleraar, maar Möchel was eveneens actief als architect en elektrotechnisch ingenieur. Zo bemoeide hij zich intensief met de inrichting en het draaiende houden van de kloosterdrukkerij. De pater overleed in 1920 bij het voorbereiden van een natuurkundig experiment. Een gasketeltje ontplofte en de afspringende schroefstop verwondde hem dodelijk.
We steken over naar de Zustersstraat en melden ons bij het Heilig Hartklooster van de Missiezusters van Steyl, ook wel de Blauwe Zusters genoemd. We komen in gesprek met zuster Margareth over de kelders van het klooster. In de laatste vier maanden van de Tweede Wereldoorlog boden ze onderdak aan honderden inwoners van Steyl. De zuster biedt aan om ons rond te leiden, dus dalen we af via een buitentrap. De sfeer van weleer is goeddeels intact gebleven. Het geldt zeker voor de zogenoemde ‘Katakombe St. Cäcilia’, de ruimte waar destijds de missen werden gecelebreerd. We vragen ons af of er nog iemand leeft, die hier als kind devoot op de knietjes heeft gebeden.
Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail: floddergats@xs4all.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten