Oogstrelende muziekkiosk werd gesloopt

- door Sef Derkx - 

Wandelend door Lomm naar de kapel van Sint-Barbara (zie: Sint-Berb van Lomm) kregen we plots een visioen van een parelend glas bier op een terras. Aan zo’n verzoeking moet je geen weerstand bieden. Laat dat liever over aan de woestijnheilige Sint-Antonius van Egypte. Die deed niets liever dan duivelse verleidingen de kop in te drukken. Met succes. Antonius is als beloning voor zijn sobere leven, waarin geen plaats was voor pleziertjes, ten hemel opgenomen. Die postume ambitie hebben we niet, dus stapten we uit bij de bushalte bij het Mgr. Nolenspark.

Met dank aan Sander Custers/Paper Hills

Sander Custers van Paper Hills (zie: Paper Hills) uit Sint-Geertruid heeft ons onlangs een foto toegezonden van het plantsoen van een eeuw geleden. Destijds stond in het midden een oogstrelende muziekkiosk. Het plan ervoor was in december 1900 door de gemeenteraad goedgekeurd. 

VVenloosche Courant, 9 december 1900 (gevonden via www.delpher.nl)

De kosten voor de verfraaiing van het ‘klein- of stadspark’ werden geraamd op vierduizend gulden. Veel geld, zullen de rekenmeesters ten stadhuize zuinigjes hebben opgemerkt. Inderdaad, een forse investering, maar daarvoor zou bovendien om het park heen een sierhek van smeedijzer komen met toegangshekken ‘tusschen sierlijke met toepasselijke vasen afgedekte pilaster,’ We kunnen het nalezen in de Venloosche Courant van 9 december 1900. 

Prentbriefkaart Klein Park met een van de toegangshekken en de muziekkiosk, circa 1905 (met dank aan Jos Symons)

Kortom, het park zou een openbare lusthof worden met de mogelijkheid voor lokale muziekgezelschappen om op te treden. De plannen werden uitgevoerd. Venlo was trots, in korte tijd kwamen verschillende prentbriefkaarten op de markt van het park. Ze zijn terug te vinden op de verschillende Facebookgroepen, die het Venlo van vroeger tot onderwerp hebben. Wij plaatsen hieronder een selectie van de prentbriefkaarten, met dank aan Jos Symons. 

  

Prentbriefkaarten van het Klein Park uit de collectie van Jos Symons, voor 1940

Helaas, de gemeente Venlo bestond het om het buitenpodium in 1939 te laten slopen. De kosten voor het periodiek onderhoud waren te hoog. Helaas in het kwadraat, ervoor in de plaats kwam een onbenullig bloemperk. Helaas tot de macht drie. Anno 2021 ziet het park er armetierig uit, in vergelijking met de grandeur op het historisch beeldmateriaal. 

Terug van de tijdreis, terug in het nu. Midden in het park dat al enkele decennia zijn naam draagt, staat een meer dan manshoge Willem Nolens (1860-1931) in brons nors voor zich uit te staren op drie gestapelde stenen blokken. Ergert de priester-politicus zich aan de rommel, die is achtergelaten door de consumerende medemens? Het lijkt er warempel op. Om eerlijk te zijn, we kunnen Nolens geen ongelijk geven. 

Beeld Willem Nolens (foto Jos Saris)

Charles Vos kreeg van het gemeentebestuur in 1938 de opdracht een beeld te vervaardigen van het invloedrijke Tweede Kamerlid. Een plek ervoor had het college al in gedachten. Juist, op de plaats waar de muziekkiosk had gestaan. Daarom moest dus de muziekkiosk weg! De sculptuur van De Sfinx van het Binnenhof, zoals de media hem noemden, werd pas in 1953 onthuld door Kamervoorzitter Leo Kortenhorst. Festina lente, ben je geneigd te denken. Nee hoor, na de Tweede Wereldoorlog lagen Venlo en Blerick in puin en had de wederopbouw absolute prioriteit. Een standbeeld van een beroemd stadsgenoot kon wachten tot betere tijden.

Beeld Willem Nolens (foto Jos Saris)

Priester Nolens was vanaf 1896 lid van de Tweede Kamer en bleef dat tot aan zijn dood. Hij was nauw betrokken bij kabinetsformaties en werd in 1923 minister van Staat. De Venlonaar was een progressief katholiek en genoot gezag als arbeidsrechtdeskundige. Werknemers hadden recht op een menswaardig bestaan. Het was in zijn visie de taak van de overheid om met wetten en regelgeving de rechten van arbeiders te waarborgen. In zijn maidenspeech als Kamerlid had hij duidelijk gemaakt, dat hij het als zijn opdracht zag om dienstbaar te zijn aan het volk. Nolens was geliefd onder Limburgse mijnwerkers. Als voorzitter van de Mijnraad had hij zich sterk gemaakt voor hun arbeidsomstandigheden. Bij zijn begrafenis droegen mijnwerkers de kist.

In de lijvige Nolensbiografie, hoogbegaafde zoon van een leerlooier uit de Grote Beekstraat, lazen we een bijzondere anekdote. Zijn stoffelijk overschot werd van Den Haag naar Venlo overgebracht. Langs de route stonden tienduizenden belangstellenden. Als betoon van rouw waren in de nacht voor zijn begrafenis de straatlantaarns van Venlo afgedekt.

Van de begrafenis is een filmverslag overgeleverd. Het was een item in het bioscoopjournaal van Polygoon Holland Nieuws van 15 juni 1931 (klik hier voor de link: Begrafenis mgr. Nolens). De kwalitatief niet al te beste beelden behoren tot de collectie van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid.

Still uit verslag van de begrafenis van Nolens (Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid) 

Een fout gezien in de blog? Leuke tip voor De Halte? Stuur Sef Derkx een e-mail: floddergats@xs4all.nl.