- door Sef Derkx/foto's auteur -
We
kregen een uitnodiging om te kijken in het mortuarium van de zwarte zusters van
Steyl. Zo werden in de volksmond de zusters van de Goddelijke Voorzienigheid
genoemd. Bij een eerder bezoek bleek het bijzonder gebouwtje gesloten.
Een uitgelezen
kans, dus reisden we wederom naar halte Heyskampstraat. René de Bitter, penningmeester
van de vereniging van eigenaren van Park Waterloo, heette ons welkom. Hij had
een route uitgestippeld over het kloosterterrein. Een tracé dat we deels nog
niet kenden.
Aan
de zuidzijde is een steile helling, de diepte in naar de Aalsbeek. De
religieuzen hebben decennia geleden prachtige wandelpaden laten aanleggen met
trappen, waardoor je moeiteloos kunt afdalen. De Aalsbeek ontspringt
bij Belfeld en stroomt via de Holtmühle en Steyl richting de Maas. De
naam komt al in het midden van de zestiende eeuw voor. Met de visstand is het
heden ten dage beter gesteld dan vroeger. Aangetroffen soorten zoals de zalm en
forel zijn een indicatie voor de waterkwaliteit en ecologische gezondheid van
de beek. Onze gastheer rept zelfs van otters die hier hun burcht hebben. Ze
laten zich vandaag echter niet zien. Geen behoefte aan stadse indringers in hun
domein. Het Limburgs Landschap beheert het mondinggebied van de Aalsbeek. In
het broekbos staan onder meer elzen, esdoorns en populieren. Maar ook hier is
een invasie van de Japanse duizendknoop. De exoot verstikt de inheemse soorten.
We
nemen een kijkje in het pomphuisje van het klooster. In dagen van weleer werd
grondwater opgediept. De pompinstallatie is al tijden niet meer in gebruik en
gehuld in spinrag en stof. Iets verderop is in de helling een kapel
uitgegraven.
Ervoor is een gevel gezet in oriëntalistische stijl. Diffuus licht
valt over een gipsen beeld van de heilige Familie. De wanden zijn afgewerkt met
kiezelsteentjes en stroken natuursteen. Dit bedehuisje in Park Waterloo is een
verborgen parel in het kloosterdorp Steyl. Langs een pad, dat vernoemd is naar
de zusters Bernadino en Catharine, lopen we weer omhoog. We hebben een majestueus
uitzicht op de Maas. Een dame loopt ons zwaaiend tegemoet. Ze woont hier en
heeft nog een pied à terre in het overdrukke Londen. Ja, de rust in Park
Waterloo is een weldaad. De historie moet worden gekoesterd, drukt ze ons op
het hart.
We eindigen de tocht bij het mortuarium. We treden de koele ruimte
binnen, waar nu kruiwagens en tuingerei worden bewaard. Na alle eerdere
ontdekkingen valt de grenspost tot het eeuwig leven eerlijk gezegd een beetje
tegen.
Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail: floddergats@xs4all.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten