- door Sef Derkx -
Lijn 66 meandert van bedrijventerrein Geloërveld naar het hart van Belfeld. Is het de Dag van de Vlag? Op opmerkelijk veel plekken wappert het dundoek, dat de tweede Trots op Belfeld-dag aankondigt.
Naarmate de uren verstrijken, komt het rood-wit-blauw er steeds meer bij. Het is de middag van de bekendmaking van de resultaten van de eindexamens. Na uren nagelbijten is er voor velen de verlossende boodschap: je bent geslaagd. Gevolgd door omhelzingen, een vreugdedansje en dus de driekleur die uit kan. Met de tas waarin de schoolboeken zijn meegezeuld. De vreugde klatert de straten van Belfeld op. Het kan dus ook geen toeval zijn, dat na een lange periode van regen en nog eens regen vandaag de zon ineens uitbundig schijnt. De Spes Belfeldia, de Hoop van Belfeld, kan zich opmaken voor heerlijke examenfeesten die eindigen wanneer het weer gaat dagen in het oosten. Feesten met een nog nauwelijks merkbare onderstroom van weemoed. Want straks als de zwoele zomer voorbij is, wordt de vertrouwde kamer thuis wellicht verruild voor een studentenkamer in een nieuwe stad.
We zijn uitgestapt bij de halte Markt voor het Raadhuis. De windvaan bovenop het kokette koepeltje geeft aan, dat de zetel van de ooit zelfstandige gemeente Belfeld in 1916 is gebouwd. In het representatieve pand met dubbele buitentrap zijn heden ten dage appartementen. Enkele staan te koop. We checken het op de website van de makelaar. Ze zijn pittig geprijsd. Dan zijn zwaluwen hier een stuk goedkoper uit. In 2011 werd in het perk voor het Raadhuis de eerste Limburgse Zwaluwentil op een stalen mast van vier meter hoog geplaatst. Of de gratis groepsaccommodatie bij de vogels echt geliefd is? We constateren geen vliegbewegingen rond de til. Terwijl ons waterrijk land toch favoriet is bij broedende zwaluwen. Met de ontelbare vele muggen en andere vliegende insecten is er voedsel in overvloed.
We steken de Rijksweg over en lopen naar het oude kerkhof. Voor de oorlog lag de dorpskern bij de Maas. Daar stond ook de kerk, ontworpen door Caspar Franssen. Vanaf november 1944 kwam het gebedshuis in de vuurlinie te liggen en werd verwoest. De nieuwe parochiekerk werd in 1950 op een andere locatie gebouwd. Het oude kerkhof is niet geruimd. Het is een heerlijke stilteplek waar hortensia’s prachtig bloeien. Het onderhoud is in handen van vrijwilligers.
Een van hen is Piet Cox, die met grote regelmaat de strijd aanbindt met het altijd oprukkend onkruid. De tuinder met pensioen heeft de kunde van het schoffelen tot ware kunst verheven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten