- door Sef Derkx -
Eerst het geheugen opfrissen. We bussen deze maand van de meest noordelijke halte in de gemeente Venlo naar de meest zuidelijke. De reis gaat van Thermaalbad Arcen naar de Patersweg in Belfeld.
Met de lijnen 83 en 66 van Arriva. Meanderend over meridiaan 6.17° oosterlengte, vermeldt internet. We nemen het voetstoots aan. Onderweg zijn er in totaal 35 haltes. Aan de meeste gaat de bus voorbij. Slechts hier en daar staan reizigers. Om de zomerse expeditie compleet te maken, reizen we ook van zuid naar noord. Dezelfde route vanuit een ander perspectief. We gaan niet linea recta, maar maken enkele tussenstops.
Zo stappen we uit bij de halte Hogeweg, voor het Belastingkantoor. Niet omdat de fiscus ons heeft ontboden. Er staat een afspraak in het Wilhelminapark in de agenda. Die zal ons ongeveer een halve eeuw terugvoeren in de tijd. Esther Haanen en Marcel Timmermans hebben ons uitgenodigd in villa Agnes. Eind jaren zestig, begin jaren zeventig had zoon des huizes Ed Berger in het souterrain een legendarische beatkelder. De Kelder van Edje zou een begrip worden.
De huidige eigenaren verwelkomen ons met thee. Villa Agnes is in 1902 gebouwd naar een ontwerp van de Brusselse architect Pierre Rassaert. Opdrachtgever en tevens eerste bewoner was aannemer en handelaar in bouwmaterialen Bernard van Kan. Agnes is hoogstwaarschijnlijk de naam van zijn vrouw. Om een villa naar de echtgenote te noemen, was bon ton in het park.
Haar naam staat in een opvallend waaiervormig stucwerkmedaillon met een rand van bloemen rechts in de voorgevel. Vanaf eind jaren zestig van de vorige eeuw was het souterrain de plek, waar alternatieve jongeren samenkwamen. Ed Berger had van zijn moeder een ruimte van vier bij vier meter toegewezen gekregen om zijn vrienden en vriendinnen te ontvangen. Het onderstel van een kast diende tot buffet. Banken, een kookstelletje, geluidsinstallatie en boei uit de Maas completeerden de inrichting. Bier dronk je er uit de fles. De kelder had wel iets van een speak easy uit de tijd van de Drooglegging. Geblowd werd er ook, in die zin is het souterrain een plaats van herinnering van de Venlose jeugdcultuur uit een roerige tijd. Muziek was het bindweefsel.
Bij Edje werd geen ‘commerciële troep’ gedraaid, maar underground, Westcoast en natuurlijk Bob Dylan. Na een halve eeuw zijn we terug. Wat is het klein, ondanks de inmiddels doorgebroken muur. Ineens is er een herkenning. Het licht dat door de deur valt met blauw getint glas. Een klein, maar intens geluksgevoel is mijn deel.
Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail: floddergats@xs4all.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten