- door Sef Derkx -
In het najaar wordt aan het Arsenaalplein een monument onthuld met de namen van de dodelijke slachtoffers van de geallieerde luchtaanvallen op de Maasbruggen in oktober en november 1944. Bij een bijeenkomst over het Namenmonument eind vorig jaar droeg ik het stadsgedicht Vrijdag 13 oktober 1944 voor. De dag van het eerste bombardement.
Een van de slachtoffers was Hugo de Vries. Van hem is nooit een spoor meer teruggevonden. Hij stond aan het zolderraam en zag de luiken van de bommenwerpers opengaan. In de hitte van een voltreffer is hij voor eeuwig uitgewist. Na afloop van de bijeenkomst sprak Sjraar van Beek (97) me aan. Hij had Hugo goed gekend. Ze speelden in de oorlog samen in een bandje. Met zijn zessen waren ze geweest. Er was nog een foto van de groep. We maakten een afspraak.
Enkele maanden zijn verstreken. Maar nu, op een hoog zomerse dag in de lente, wandelen we van bushalte Spechtweg naar Villa Dalia. Het zorghuis voor senioren is gevestigd in het voormalige klooster van de ursulinen. Sjraar van Beek en zijn zoon Sjraar junior ontvangen ons hartelijk. Het fotoalbum ligt op tafel. Maar onze aandacht wordt eerst getrokken door een jeugdportret van senior. Uit 1943, getekend door de Guus Hendrix. Het toen en nu vallen samen.
In de Tweede Wereldoorlog was voor tieners in Venlo weinig te doen. Dus vatten vrienden uit de binnenstad het plan op om samen muziek te maken. Over de groepsnaam hoefden ze niet lang na te denken, het werd de Acbangui’s. De instrumenten die ze bespeelden waren accordeon, banjo en guitaar. Voeg de eerste lettergrepen samen en je hebt Acbangui’s. Op hun repertoire stond onder meer de Amerikaanse evergreen Oh! Susanna. Van Oh, I come from Alabama with my banjo on my knee. Succes werd ook geoogst met In het mooie Kalua van de The Kilima Hawaiians. Dat genre dus, met de banjo muzikaal op de voorgrond. Ze hadden veel plezier samen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten