- door Sef Derkx -
We zijn uitgestapt bij de halte Veldenseweg voor een expeditie in Genuue. Als er al een wijk van karakter is veranderd de laatste decennia, is deze het wel. Om te beginnen bij de naam. Het toponiem Genooi of de dialectvariant Genuue zou stigmatiserend zijn voor de bewoners. Venlo Noord is neutraler. Inderdaad, nietszeggend neutraal. Zonde ook, zeshonderd jaar geleden werd het gebied ten noorden van de vestingstad Venlo Aan gen Ooi of In de Oede genoemd. Gen is een Limburgs aanwijzend lidwoord en Ooi de naam van een lager gelegen land aan een rivier. Uiteraard wordt onder deskundigen over deze verklaring gediscussieerd. Zo hoort het ook. In de Oede zou volgens anderen ‘in het huis’ betekenen. Hoe het ook zij, de naam evolueerde in de loop van de tijd en werd uiteindelijk Genooi of Genuue.
De wijk is de geboortegrond van een snackmaaltijd die een status heeft gekregen onder liefhebbers. Het frietje a la Genuue is een frikandel met zuurvlees en er bovenop een friet met curry en mayonaise. Liefhebbers vroegen soms om er ook nog gesnipperde uitjes over te strooien. Ga daar maar eens aan staan. Je moet stevige honger hebben wanneer je dit bestelt. Op internet en in enkele studies over de geschiedenis van de snelle hap in Nederland, kom je het frietje a la Genuue tegen. Denk er niet te licht over. Aan de Radboud Universiteit in Nijmegen is zelfs wetenschappelijk onderzoek verricht naar snacks en het belang ervan voor regionale identiteiten in Nederland sinds het einde van de negentiende eeuw. Door de steeds verdere uniformering van het gefrituurde aanbod verdwijnen regionale snacks.
Over de oorsprong van het frietje a la Genuue hebben we met verschillende kenners gesproken. We komen steeds uit bij dezelfde créateur en dezelfde ontstaansgeschiedenis. In de frietkraam van Manny Ohrlich, op de hoek van Veldenseweg en Adelborstenstraat, werkte in de jaren tachtig Jos van Steenkiste. Werknemers van bedrijven op het nabijgelegen industrieterrein De Veegtes waren in de middagpauze vaste klant. Ze waren nogal ongeduldig en wachtten hun beurt niet af om te bestellen. Jos van Steenkiste was dit op een gegeven moment zo moe, dat hij de verschillende bestelde snacks bijeen deed in één schaal. Voilà, het frietje a la Genuue was geboren en zou lokaal iconisch worden. Als we van de bushalte naar de plek lopen waar de frietkraam ooit stond, vinden we geen enkele herinnering. Geen gedenkplaatje of geen QR-code, waarmee dit facet van Venlo’s gefrituurde geschiedenis onder de aandacht wordt gebracht. Zonde.
Die rood-witte vierkantjes op dat frietzakje zie je nog steeds. De frites (of het friteszakje?) is waarschijnlijk uitgevonden in Brabant, want dit is ook de Brabantse vlag. En onlangs, het EK voetbal. Ik dacht even: doet het Brabants Elftal óók mee? Het bleek Kroatië te zijn. Maar daar is de frites vast niet uitgevonden.
BeantwoordenVerwijderen