- door Albert Lamberts/ foto's uit jaarverslag Mariahof 1949 -
Waar nu grote appartementencomplexen staan , waarvan de bewoners uitzien over de Maas zwaaide decennia lang vanaf de Tweede Wereldoorlog Schraalhans de scepter. De meeste huizen waren vervallen en door het oorlogsgeweld stevig beschadigd. Veel gezinnen moesten leven en slapen in één kamer, waarin tevens keuken. Slechte ventilatie verergerde de leefsituatie.
Uit het jaarverslag van wijkhuis Mariahof over 1949, hier al vaker geciteerd, wordt een uiterst triest en zorgwekkend beeld duidelijk. De mannen kennen meestal geen vak; losse arbeiders en trouwe bezoekers van de gemeentelijke sociale dienst. De vrije tijd wordt gevuld met “handel” en smokkelarij. Hun mentaliteit uit zich in een grote onverschilligheid. Wellicht enigszins geruststellend: in de wijk woonden slechts twee communisten. En de vrouwen? Het verslag is duidelijk: De vrouwen zijn meestal niet bekwaam voor hun taak. Ze verwaarlozen hun plichten tegenover het gezin. Nooit leerden zij het huishouden regelen en besturen. Deze verwaarlozing van hun taak houdt ook in een gemis aan inzicht wat betreft de opvoeding der kinderen. De uithuizigheid is hieraan mede schuldig. Noodgedwongen moesten de vrouwen vaak buitenshuis hun negotie aanbieden. De kinderen vertoefden vooral op straat en bezondigden zich al op jonge leeftijd aan het drinken van alcohol. Het drankmisbruik speelde ook bij de vrouwen en mannen en, zo vermeldt het verslag: het meest funeste is, dat er veel spiritus wordt gedronken.
Van hogerhand werd
ingegrepen; zowel de stedelijke als geestelijke leidsmannen gingen zich met de
wijk bemoeien. In een leegstaand lokaal naast de vrijwel verwoeste synagoge werden
jeugd en vervolgens ook ouders opgevangen.
Het resultaat was weldra
zichtbaar. Destijds trok elk jaar de Sacramentsprocessie door het centrum van
Venlo, ook door het Maasschriksel en het Helschriksel. Op 19 juni 1949 was het
weer zover: maar liefst 52 kinderen uit de buurt namen deel. Het verslag
verhaalt met enige trots: het was een
keurig gezicht de geüniformeerde kinderen, getooid met bloemen, in een gesloten
groep in de stoet te zien. Wij mogen thans reeds constateren, dat het
wijkhuizenwerk ook hier te stede, in tegenstelling tot andere werken op
maatschappelijk terrein, het gehele gezin omvat. In later jaren trouwens
werden juist deze straten, als de processie erdoor trok, uitbundig versierd en
werden van gekleurd zaagsel lange lopers op het wegdek gelegd.
De aantallen kinderen, die het wijkhuis gingen bezoeken, groeiden in de eerste maanden fors. Activiteiten als het kindervakantiewerk en een gezamenlijke boottocht naar Asselt werkten als een sterke magneet. Verder stonden op het programma kooklessen, zang, spellen, naailes, enz. In de avonduren meldden zich de moeders. Uiteraard werd veel aandacht besteed aan de kerkelijke feesten, zoals de Rozenkransmaand (oktober), Christus Koning, Sintermerte en Kerstmis.
Nadat pand nummer 40 aan de Maaskade was hersteld, werd het door de gemeentelijke overheid ter beschikking gesteld van het werk van catechisten en maatschappelijk werk(rst)ers.
Op 12 september 1949 was
de grote dag. Vele hoogwaardigheidsbekleders, zowel burgerlijke als kerkelijke
spoedden zich die dag naar de Maaskade. De gastenlijst vermeldde de namen van
pater Rutten uit Rome, mevrouw Beukelaer uit Breda namens de catechisten in
Breda, rector Snijders uit Venlo, Mgr. Jenneskens uit Meersen, voorzitter
Struben van de plaatselijke Vincentiusvereniging en deken Strijkers, die de
inzegening verrichtte. Kinderen hielden voordrachten en de hele dag was het
feest.
Een grote sprong naar Monumentendag 2008. Mariet Verberkt, stadshistorica, schreef een brief, waarin zij de sloop van de panden aan het Maasschriksel, Helschriksel, Maaskade,Bolwaterstraat en Bergstraat hekelde. Wijkhuis Mariahof is er niet meer. Ging ook tegen de vlakte. Verberkt schreef; waarom wel het mooie stadhuis renoveren, maar de ‘stadhuizen’, waarin mensen leven en werken uit het zicht laten verdwijnen? Nog slechts historie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten