De voetbalhelden uit onze jeugd waren aanraakbare helden. Herman Theeuwen woonde in de Heutzstraat. Af en toe kwam hij met ons een balletje trappen. Hij had de schoenen van een reus. Maat 56 naar verluidt. Ongelooflijk. De ouders van Harry ‘Mandje’ Heinen waren kennissen van mijn ouders. Ze hadden een bovenwoning aan de Houtstraat. Beneden was de Sint-Vincentiusbibliotheek, Op zekere dag nam vader Sjang een krantenknipsel mee over zijn zoon. Mandje had de foto die erbij stond voor mij gesigneerd. Ik was de koning te rijk.
Harrie Heijnen
Tekst Sef Derkx | Foto's Boy Coehorst (collectie Sef Derkx)
Frans Swinkels, de keeper van VVV, kwam vaak bij ons in de straat. Hij haalde het geld op van de ziektekostenverzekering als ik me goed herinner. Gijs Nass had een winkel aan de Kaldenkerkerweg. Maar de voetballer bij wie we het meest over de vloer kwamen, was Jan Klaassens (1931-1983). Van de week heb ik nog eens naar binnen staan kijken in zijn winkeltje aan de Parade dat nu een museum is. Het zag er onderkomen uit. Jammer. Bij de opening van het Jan Klaassens Museum op 12 februari 2003, de twintigste sterfdag van Venlo’s voetbaltrots, was de belangstelling overweldigend. Zelfs Studio Sport had een cameraploeg gestuurd om Nederland te laten zien hoe kapelaan Leo Brueren het museum inzegende. Hans Kraay sr. hield een prachtige, ontroerende toespraak.
Herman Teeuwen
Jan Klaassens was een zwoeger in de vele honderden wedstrijden die hij voor VVV, Feyenoord en Oranje heeft gespeeld. Van zijn techniek moest hij het niet hebben. Inzet en karakter dat waren Jan’s sterkte kanten. Even wat cijfers. Voor VVV speelde hij 504 wedstrijden en won hij één keer de KNVB-beker. Het Feyenoordshirt droeg hij 202 maal. Twee keer mocht hij in Rotterdam de schaal van het landskampioenschap vasthouden. Met 57 interlands is hij de meest succesvolle Limburgse international ooit. Jan leefde als een monnik. Hij had een afschuw van alcohol en rokertjes. Opmerkelijk, want hij hielp eerst mee in het café van zijn vader en bracht later tabakswaren aan de man. Vier vierkante meter was het winkeltje, een wat ruim uitgevallen dug-out. Meer dan twee klanten pasten er niet in.
Heel Rotterdam krabde zich achter de oren toen in de zomer van 1959 Feyenoord maar liefst 109.000 gulden neertelde voor Jan Klaassens, een stille Limburger met uitschuifbenen. Jan trainde twee keer in de week in Rotterdam en twee keer bij VVV, want zijn tabakszaak wilde hij niet opgeven voor de voetballerij bij Feyenoord. Hij was en bleef een buitenbeentje in Rotterdam. Toen de ploeg in 1963 in Parijs voor de Europacup tegen Stade de Reims had gewonnen, werd dat gevierd in een nachtclub. Het elftal ging met een groep blote danseressen op de foto. Jan weigerde te poseren. Het was tegen zijn principes.
Jan Klaassens voor zijn winkeltje op de Parade
Als kind had je daar natuurlijk geen weet van. Jan was een held, want hij voetbalde in het Nederlands elftal en bij Feyenoord. In de Kuip. Dat lag ver achter de grenzen van je voorstellingsvermogen. Je kwam bij Jan om sigaretten te halen voor je ouders. Of een kaartje van VVV in de voorverkoop. Als je geluk had kreeg je een voetbalplaatje met Jan in Oranje- of Feyenoordshirt. In de herfst van zijn prachtige voetbalcarrière, vanaf 1964, speelde Jan weer aan De Kraal. Op zaterdag 29 juli 1967 nam hij er afscheid. Tegen PSV. Feyenoord had geweigerd om te komen. Voor Jan reden om nooit meer een stap te zetten in de Kuip. De feesten van de oud-internationals bezocht hij evenmin. Daar werd alleen maar gedronken en over vroeger gepraat. ‘En vroeger is geweest’, was Klaassens’ devies.
Maar terug naar de afscheidswedstrijd. VVV werd afgedroogd met 0-6. We hadden speciaal om hem een hand te kunnen toesteken een plaatsje gezocht op de staantribune naast de eretribune, aan de kant waar de spelers van VVV altijd het veld opkwamen en afgingen. Vlak voor het einde van de wedstrijd kreeg hij zijn publiekswissel. Tussen een erehaag van majorettes liep Jan Klaassens voor het laatst het veld af. Er klonk een ovationeel applaus. Iedereen was er zich van bewust dat Venlose voetbalhistorie werd geschreven. Jan gaf suppoosten de hand, aarzelde en draaide zich nog één maal om. Het applaus en de juichkreten zwollen aan tot orkaankracht. Onze held stak zijn arm op, zwaaide ten afscheid en verloor zijn laatste gevecht op het voetbalveld. Het gevecht tegen de tranen.
(Op 9 november aanstaande verzorg ik een lezing over de gloriejaren van VVV aan De Kraal. De voorstelling is in het Huis van de Wijk Het Zonneveld, Stadhoudersstraat 75 in Blerick. De aanvang is 13.30 uur en de entree is gratis.)
Reageren? Mail naar Sef Derkx: floddergats@xs4all.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten