De bijzondere voetbalcarrière van Willy Erkens en zijn cold case (5)

- door Gerrit van der Vorst - 

Merkwaardig genoeg eindigde het seizoen van de beste VVV-klassering ooit met veel ruzie en chagrijn. Eind van het liedje was dat Herman Teeuwen naar Eindhoven vertrok. Het publiek – wie niet? – wist dat het zonder de local hero moeilijk zou worden in de competitie 1961/1962. Tijdens de seizoensouverture tegen PSV (1-3) galmde bij tijd en wijle de strijdkreet ‘Herman, Herman!’ over het veld. Maar Herman was er niet meer bij. 

Het VVV-elftal voor de tweede wedstrijd, uit tegen Blauw-Wit (2-1), op 27 augustus 1961 (Nationaal Archief). Willy Erkens begon het seizoen weer als linksback. 

De winnende treffer van Blauw-Wit-midvoor Wim Bleijenberg (rechts) was niet meer te voorkomen door de backs Erkens en Hay Lamberts (Nationaal Archief).

Willy Erkens belandde al gauw in de lappenmand. In een harde wedstrijd Nederlands Limburg-Belgisch Limburg (1-1) – waarin hij met Fortunees Jan Notermans een sterk middenveld vormde – liep hij op 19 september 1961 een vervelende ribblessure op. Hij was er een week of drie zoet mee en raakte kort daarna opnieuw geblesseerd.

25-voudig international Jan Notermans speelde dat seizoen voor Fortuna ’54 (Wikipedia).

Begin november was Erkens weer beschikbaar. Volgens het Limburgsch dagblad speelde hij grof tijdens Feyenoord-VVV (3-0), op 10 december 1961. Hij protesteerde schriftelijk: Ik was in deze wedstrijd aanvoerder en kreeg na afloop een bedankje van scheidsrechter Martens voor de manier waarop ik het aanvoerderschap had waargenomen. Dat zou hij zeker niet gedaan hebben wanneer ik grof had gespeeld. Ik geef toe dat ik niet altijd een lieve jongen ben, maar nu heeft men me werkelijk ten onrechte van gemeen spel beticht. De krant rectificeerde ‘Willy Erkens speelde niet gemeen’. 

Willy Erkens was een felle, maar sportieve voetballer.

De Rotterdamse correspondent van het Limburgsch dagblad had Erkens verward met de rechtsbinnen van VVV, Wiel Teeuwen. De kleinste met de langste VVV-speler ...  

Wiel Teeuwen, die dat seizoen debuteerde, in duel met midvoor Arie de Oude (later VVV-speler) tijdens de wedstrijd DWS-A-VVV (1-1), op 15 oktober 1961 (Nationaal Archief).

Blessurepech bleef Willy Erkens achtervolgen. Daardoor kwam hij dat seizoen slechts tot 17 wedstrijden. VVV degradeerde. De eigenzinnige penningmeester Graadje Smeets verkocht Ton van den Hurk, Cor de Meulemeester en Willy Erkens aan concurrent Sittardia (ook weer in de eerste divisie), voor in totaal 80.000 gulden. Erkens kreeg zo weer te maken met trainer Frans Debruijn. Ondanks de grote aankopen, waren de resultaten matig en boze supporters demonstreerden in najaar 1962 voor de woning van de trainer. Die gooide het elftal om. Willy Erkens (eerder linkshalf en rechtsbinnen) kwam voortaan rechtsback te staan. 

DWS/A-midvoor Arie de Oude in duel met keeper Peersman tijdens DWS/A-Sittardia (0-1), op 65 mei 1963 (Nationaal Archief). Links spil Ton van den Hurk en rechtsback Willy Erkens.

Half mei 1963 kneusde Willy Erkens een middenvoetsbeentje tijdens Elinkwijk-Sittardia. Hij speelde de competitie toch uit. Sittardia eindigde op een teleurstellende 12^e plaats. Van den Hurk en De Meulemeester vertrokken, maar Erkens bleef. In het seizoen 1963/64 speelde hij alle wedstrijden. Een enkele keer als rechtsbuiten, maar vooral als rechtsback. Op die positie zagen 8.500 (!) toeschouwers hem eind september 1963 in De Kraal een prima partij spelen. 

Op de vroegere linksbinnenplaats van Willy Erkens was inmiddels bij Sittardia een nieuw groot talent gekomen, Willy Dullens (Wikipedia). Die won in 1966 de trofee van voetballer van het jaar.

Begin mei 1964 werd Sittardia kampioen van de eerste divisie. Willy Erkens begon daarna uitstekend in de eredivisie, maar blessureleed hield hem maandenlang uit de roulatie. Verder dan de reservebank zou hij niet meer komen. Sittardia degradeerde opnieuw en verlengde zijn contract niet.

De 30-jarige Willy Erkens wilde nog wel door. ‘Ik leef voor de sport en de sport is nu eenmaal mijn grote hobby’ zei hij tegen een verslaggever van het Limburgsch dagblad, die hem medio augustus 1965 uitgebreid interviewde tijdens de opening van zijn petit restaurant annex lunchroom Le clochard, drie huizen vanaf zijn (ouderlijke) woning. 

Willy Erkens in 1965 voor zijn nieuwe zaak.

 Maar het was gedaan. Willy Erkens speelde af en toe nog wedstrijden met de veteranen van Sittardia en VVV, deed veel aan wielrennen en was daarnaast druk met zijn zaken. Hij deed iets in onroerend goed, was gastheer in zijn restaurant en dreef in de hal van het nabij gelegen Maaslandziekenhuis een winkel annex koffiezaak. Zijn huwelijk met de Duitse Doris Urbanski strandde, maar anno 2022 heeft hij al 32 jaar een fijne relatie met José Lausen.  

Willy en José in september 2022.

Na zijn bijzondere voetbalcarrière ging het zakelijk en privé prima. Tot dinsdagavond 7 januari 1998. Om 21.20 uur keerde de 62-jarige Willy Erkens terug uit het ziekenhuis met de dagomzet van zijn zaak. Bij zijn woning gekomen, zag hij aan de overkant een onguur type staan met een voorwerp in een plastic tas. ‘Maar gauw doorlopen’, had hij nog gedacht. Te laat. Op enkele meters van zijn voordeur kreeg hij drie ontzaglijke slagen met een ijzeren staaf (een koevoet?) op zijn hoofd. Voor duizend gulden sloeg een laffe junk hem een schedelbasisfractuur en het scheelde niet veel of deze zware mishandeling had hem zijn leven gekost. Met zijn laatste krachten kon hij José waarschuwen, die hem in een plas bloed aantrof.  

Willy Erkens in 1998 in het ziekenhuis.

Nu herinnert een deuk in zijn schedel hem aan de gewelddadige overval. De Sittardse politie leverde geen topprestatie. Tussen de bebloede spullen die Willy en José later terugkregen, bevond zich een onbekende blauw-gebreide handschoen. Van de dader? Het dossier werd al gauw een cold case en de levensgevaarlijke dader bleef op vrije voeten. In 2020 hebben Willy en José Erkens zijn ouderlijke woning verruild voor een fijn appartement. Natuurlijk denkt hij nog wel eens terug aan die 85 jaar in de Heinseweg en aan die cold case: ‘Wie deed me dat toch aan?’ Er moeten mensen in Sittard zijn, die meer weten!

Slot.

PS: Op een verzoek aan de VVV-voorlichter, om nog eens aandacht te besteden aan een van de twee langst levende ex-spelers, kwam geen reactie.

Reageren? Stuur Gerrit van der Vorst een e-mail: gp.vandervorst@xs4ll.nl.