Buslijn 88 brengt ons terug. We zijn opgestapt bij halte De Sondert in Blerick, tegenover Opa Jos. Geen familielid, maar de kringloopwinkel.
- door Sef Derkx/ foto's Facebook Opa Jos en collectie auteur -
We komen er graag. Je vindt er kleding van prima kwaliteit voor een schijntje van het aankoopbedrag. Schroom om tweedehands kleren te dragen? Als je in een zaak een duur colbert koopt en het een keer draagt, is het ook tweedehands. Een kringloopwinkel is fascinerend. Loop erdoorheen en je wordt je bewust van de vergankelijkheid. Alles gaat voorbij, komt tot een einde.
Een huis moet worden leeggeruimd. De inboedel wordt verdeeld. Waar geen belangstelling voor is of plaats kan worden gemaakt in eigen woning, gaat naar een kringloopwinkel. Het blijft triest. Een troostende gedachte is dat die plek de start kan zijn van een tweede leven. Bijna onze complete collectie Venlose vastelaovend op vinyl komt van kringloopwinkels. We draaien in deze periode bij ijvoorbeeld Sjiengeleboem! uit 1950, gezongen door Felix Peters. Wat gebeurt? Steevast zingt iedereen het refrein mee. Het is een liedje voor de eeuwigheid. Tussen al het vergankelijke van de kringloopwinkel kortom schittert soms iets onvergankelijks.
We komen er graag. Je vindt er kleding van prima kwaliteit voor een schijntje van het aankoopbedrag. Schroom om tweedehands kleren te dragen? Als je in een zaak een duur colbert koopt en het een keer draagt, is het ook tweedehands. Een kringloopwinkel is fascinerend. Loop erdoorheen en je wordt je bewust van de vergankelijkheid. Alles gaat voorbij, komt tot een einde.
Een huis moet worden leeggeruimd. De inboedel wordt verdeeld. Waar geen belangstelling voor is of plaats kan worden gemaakt in eigen woning, gaat naar een kringloopwinkel. Het blijft triest. Een troostende gedachte is dat die plek de start kan zijn van een tweede leven. Bijna onze complete collectie Venlose vastelaovend op vinyl komt van kringloopwinkels. We draaien in deze periode bij ijvoorbeeld Sjiengeleboem! uit 1950, gezongen door Felix Peters. Wat gebeurt? Steevast zingt iedereen het refrein mee. Het is een liedje voor de eeuwigheid. Tussen al het vergankelijke van de kringloopwinkel kortom schittert soms iets onvergankelijks.
Goed. Bij deze ronde door de kringloop vonden we een autobiografie van Salvatore Cantore (1942). Een schrijver die in Venlo woont, meldt de achterflap. Maar van wie we nog nooit hebben gehoord. Versplinterd glas is een caleidoscopische terugblik op zijn leven en dat van zijn moeder. Het is een verslag van een zwerftocht door Europa en speelt tussen 1943 en 1999. De vlucht van Italië naar Duitsland aan het einde van de Tweede Wereldoorlog is een belangrijk thema. Ontworteling en vernedering zijn onlosmakelijk verbonden met de jeugdjaren van de ik-figuur. Naarmate hij ouder wordt, zijn de gebeurtenissen van vroeger steeds meer tot last.
In de bus waren we begonnen aan het boek. We werden er meteen door gegrepen. Thuis gingen we op internet op zoek. Cantore studeerde theologie en filosofie en was als docent verbonden aan een toneelopleiding. Hij vertaalde het werk van Guiseppe Ungaretti, een belangrijke Italiaanse dichter. Het maakte het mysterie nog groter. Hoe kwam deze auteur in Venlo terecht? Via zijn uitgever kregen we zijn telefoonnummer. Salvatore Cantore woont sinds 2010 in Blerick, tevoren in het noorden van het land. Limburg trok hem omdat het naar eigen zeggen ‘dichter bij zijn Italiaanse wortels bracht’. We waren benieuwd hoe de stad beviel. Het antwoord kwam prompt. Nergens kun je zo fijn fietsen als hier.
Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail: floddergats@xs4all.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten