- door Sef Derkx -
Het is een winterdag uit het boekje: fris en zonnig. Een verademing na een deprimerend etmaal met mist. We zijn uitgestapt bij bushalte Rooth op de grens met Maasbree. Doel van onze wandeling door het Dubbroek is het Gereformeerd Kerkhof. We hoorden verhalen dat op deze plek in voorbije eeuwen godloochenaars, zelfmoordenaars, landlopers en ongedoopte baby’s werden begraven.
Geschiedenissen met een donkere rand, waarvoor echter geen spoor van bewijs is. Ook de ‘voorbije eeuwen’ blijkt een fabel, zo oud is de dodenakker niet. Ze dateert van het jaar 1880, lezen we in de Blerickclopedie. In dat jaar nam de gemeente Maasbree, waartoe ook Blerick en Baarlo behoorden, het in gebruik als algemene begraafplaats voor de drie kernen. Het terrein werd afgebakend met hagen. Een gepland lijkenhuisje kwam er niet. Waarschijnlijk zijn niet-geïdentificeerde drenkelingen wel op deze verlaten plek ter aarde besteld. Zekerheid is er echter niet. Het begrafenisregister is spoorloos.
Op de website Oorlogsdoden Venlo 1940-1949, die is opgezet door Wiel Merkus en voortgezet door het Gemeentearchief Venlo, troffen we bij een vluchtig onderzoek het volgende gegeven aan over Richard Greife, gesneuveld bij de bevrijding van Blerick op 3 december 1944: Richard Greife, 18 jaar, op 6 september 1926 te Sprenge geboren, Pionier. Hij is eerst begraven geweest bij de kazerne in Blerick, vervolgens op het 'Gereformeerd kerkhof' te Maasbree. Laatste rustplaats op het Duitse oorlogskerkhof te Ysselsteyn, grafnummer O-8-190.
Interessant is de novelle De kapelaan van Bardelo van Emile Seipgens. Het verhaal werd in 1880 in afleveringen gepubliceerd is later herdrukt in de bundel Uit Limburg. Dit verhaal over een kapelaan die steeds meer twijfels krijgt over zijn roeping en op zijn sterfbed de laatste sacramenten weigert, bracht de schrijver in botsing met de kerk. Bardelo is Baarlo en over de laatste rustplaats van de afvallige dorpsgeestelijke zou ‘ergens op de hei’ zijn geweest. Om dan te denken aan het Geriffermeerd Kerkhaof is niet zo vreemd, toch?
Op deze januaridag in 2022 is het rustig in het Dubbroek, we horen in de verte alleen verkeersgedruis. We lopen door loofbos, dat af en toe onderbroken wordt door een rietveld of grasland. In het Dubbroek bevindt zich het brongebied van de Springbeek, die via Hout-Blerick naar de Maas stroomt. Het is jaren geleden dat we hier voor het laatst zijn geweest. Destijds op een broeierige zomerdag. We werden belaagd door zwermen bloeddorstige steekmuggen, die zich als kamikazepiloten op ons stortten. Het Dubbroek is voor een deel een oude Maasbedding. In de lagere gedeelten staat bijna altijd water. Een heerlijke biotoop voor een mug.
We lopen naar het oosten, in de richting van Hout-Blerick. Een wandelaar met hond komt ons tegemoet. Natuurlijk kent hij ’t Geriffermeerd Kerkhaof, wat een vraag. Zijn vader heeft er vaak over verteld. Pap had met eigen ogen gezien, dat er in de Tweede Wereldoorlog Duitse soldaten werden begraven. Ook geallieerde militairen, die bij de bevrijding van Blerick waren gesneuveld, hadden er een graf gekregen. De verhalen over de plek waren zo akelig geweest, dat hij er als kind niet durfde te komen. Voor de zekerheid vragen we de weg. Het pad aflopen tot aan de verharde weg en je bent er. Vijf minuten later staan we er. Het Limburgs Landschap, beheerder van het Dubbroek, heeft de voormalige begraafplaats weer zichtbaar gemaakt door struikgewas te rooien en de hagen te snoeien en bij te planten. Een kruis en informatiebord herinneren aan de bijzondere geschiedenis van deze plek.
Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail; floddergats@xs4all.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten