- door Sef Derkx -
Na
de wandeling langs de Maas door Barbara’s Weerd nemen we de bus terug vanaf de
halte Veer Lomm-Lottum. Onze aanname dat dit de eenzaamste busstop is in de
gemeente Venlo, moeten we laten varen. Wat blijkt? In het schooljaar vertrekt ’s morgens vanaf hier de schoolbus. Als het
slecht weer is, zal het dus ongetwijfeld druk zijn bij deze halte.
Druk in de bus zelf is het op deze aarzelende lentedag bepaald niet. We stoppen slechts een keer. In Velden stapt de enige medereiziger uit. Hoe lang is het nog mogelijk om op deze lijn zo frequent te reizen, vraag je je af. We stappen uit bij de voormalige HBS. Thuis ligt het boek Het wonder van de HBS van Jan Blokker. Nog in de krimpfolie.
Enkele jaren geleden hebben we elkaar uitvoerig gesproken in het Gemeentearchief. De HBS van Venlo komt uitgebreid aan bod in de studie. We komen er zeker op terug.
Vandaag staat de Martinusbasiliek echter nog op het programma. Er zijn drie bezoekers. De kerkwacht loopt rond met een brandende kaars. Hier en daar steekt hij bij een beeld devoot een kaars aan. Het lijkt wel een scène uit een film. We zijn hier vanwege een Mariabeeldje, dat eerder de aandacht trok. Rechts naast de deur naar de sacristie staat achter tralies en glas een kleine piëta. Maria met de dode Christus op de schoot. Volgens het onderschrift is het de ‘Kolen-Lieve-Vrouw’ uit de vijftiende eeuw.
De sculptuur van vermoedelijk zandsteen was oorspronkelijk spierwit. De tijd heeft er een zacht patina over gelegd. Op grond van de merkwaardige naam Kolen-Lieve-Vrouw is het mogelijk een legende te koppelen aan het beeldje. Ik kwam het tegen in het Limburgs Sagenboek van Pierre Kemp. Hier een vrije bewerking.
Een schipper met een lading steenkool wilde wegvaren uit de Venlose haven. Het lukte niet. De man doorzocht het schip en vond een Mariabeeldje. Geërgerd wou hij het in de Maas gooien, maar zijn vrouw hield hem tegen. Ze besloten het naar de Minderbroederskerk te brengen, de huidige Jongerenkerk. Zo gezegd, zo gedaan. Met gezwinde spoed gingen ze terug naar het schip. Het zeil werd gehesen, maar ze kwamen wederom geen decimeter van hun plaats. Het beeldje was op wonderbaarlijke wijze teruggekeerd aan boord. Bij een volgende kerk werd aangeklopt. Met hetzelfde resultaat. Maria gaf er de voorkeur aan om boven op de kolen te staan in het scheepsruim. Uiteindelijk werd het naar de Sint-Martinuskerk gebracht. Daar staat het nu nog steeds. Zoals gezegd, achter glas en tralies. Vluchten kan niet meer, ze zou niet weten hoe.
Reageren? Stuur Sef Derkx een a-mail: floddergats@xs4all.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten