- door Albert Lamberts -
Drie weken geleden schreef ik over het Contactorgaan van het Limburgs Thuisfront Venlo met de naam Sintermertes Veugelke, dat wekelijks per luchtpost werd afgeleverd bij de Nederlandse militairen in Nederlands Indië van Venlose komaf. Het blaadje hield de overzeese manschappen op de hoogte van het reilen en zeilen in hun vaderstad. De Nederlandse militairen waren in de tweede helft van de jaren veertig van de vorige eeuw op een, zeker achteraf gezien, nutteloze missie om Nederlands Indië als kolonie van Nederland te behouden. Daarover wordt nu nog tot op de allerhoogste niveaus gesproken, gedebatteerd en geredetwist.
Maar goed, de Venlose ‘jongens’ hielden dus contact met het thuisfront. Het redactie-adres was Hendrikxstraat nummer 5 in Venlo. Daar zetten schrijvers van velerlei pluimage en achtergrond, professionals en liefhebbers elke week een alleszins aardige, lezenswaardige aflevering in elkaar. Een enkele scribent ondertekende met zijn volledige naam, zoals Wim van Boxtel, die een ingezonden artikel schreef over zijn thuiskomst uit Indië, en Koos Timp, die de verhalen van Faldera over oud Venlo vertaalde, maar de meeste inzendingen waren niet ondertekend of hooguit met één of meerdere initialen. Mevr. N.H.W. te Venlo stuurde een gedicht Aan Sintermertes Veugelke. H. schreef over Venlo’s oudste kerkje, v.E. ontfermde zich over de rubriek Venlo in de afgelopen week en de geestelijke bijdrage werd afwisselend verzorgd door een r.k.-geestelijke of een predikant. Als de priester schreef stond boven de bijdrage Béj de Wiewatersbak. Onder andere kapelaan G. Lucassen van de Nicolaasparochie, de Zeer Eerw. Heer Kapl. Th. Timmermans en kapelaan Sluiters schreven een woord om de uitgezondenen te stichten en een hart onder de riem te steken.
Voor de protestanten schreven predikant J.van der Poel namens de Nederlands Hervormden en dominee J.C. Everaars namens de Gereformeerde Kerk. Diens eerste bijdrage – in het nummer van 9 augustus 1949 – begon met een verklaring van de scribent: Misschien doet u net als ik: eerst even kijken naar de naam die onder een artikel staat. Wellicht verwondert u zich dan. Maar ik zal u gauw gerust stellen. Dankzij een gelukkige samenwerking tussen Limburgs Thuisfront en het Protestants Interkerkelijk Thuisfront (P.I.T.) zal, met enige regelmaat de laatste bladzijde van Sintermertes Veugelke vanwege het P.I.T. verzorgd worden.
De protestantse bijdragen bleven overigens zeer beperkt in aantal.
Het Limburgs Thuisfront stuurde niet alleen elke week een blaadje met Venloos nieuws naar de militairen enkele duizenden kilometers verderop. Ook pakketjes van familie en vrienden voor hun naasten en ja, ook andere goederen. Zelfs Venlose augurkjes vonden hun weg naar het oorlogstoneel: Ze kômme wie gerope Veur Venlonaere in de trope. Kômkômmers (Venloos voor augurken) lekker zoor,
Het lijdt geen enkele twijfel: de mooiste berichten in het weekkrantje waren natuurlijk de felicitaties en de berichten onder het kopje Naar huis. In januari 1950 werd de terugkeer vermeld van een kleine twintig Venlose Indië-gangers: Onderstaande personen uit N.-Limburg zijn op 17 december jl. met de “Grote Beer” uit Tandjong Priok vertrokken en zullen vermoedelijk 8 Januari debarkeren.
Het duurde een halve eeuw, maar in 1999 kregen ook de in Nederlands Indië gesneuvelde, Venlose militairen een aandenken. Op 20 november van dat jaar werd bij ’t Kepelke van Genuë in Venlo-Noord een plaquette met de namen van de Nederlands Indië gevallenen onthuld. De locatie was niet zomaar gekozen. Gedurende de oorlogsjaren trokken velen naar het bewuste kapelletje om een kaarsje aan te steken en te bidden voor een behouden terugkeer van hun dierbaren.
Van de Indië-gangers uit Venlo is er nu mogelijk
niemand meer in leven. In totaal dienden er 830 Blerickenaren en
Venlonaren (verplicht) in het toenmalige
Nederlands Indië. Vijftien van hen keerden niet terug. Onder de namen staat: Gedenk in
uw gedachten dat zij hun leven gaven en ver van verwanten in den vreemde
zijn begraven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten