- door Sef Derkx -
Een bezoek aan het Wereldpaviljoen begint in een heuse Fokker (collectie Wereldpaviljoen)
We zijn uit de bus gestapt op Steyl. Voor de goede orde, inwoners van het kloosterdorp zeggen ‘op’, de rest van de wereld ‘in’. Op Steyl dus. Ons plan om het Wereldpaviljoen te bezoeken gaat niet door. De reden is natuurlijk corona - hét beladen woord van het jaar 2020. Het is jammer, want het Wereldpaviljoen heeft onze sympathie. Voor de ingang staat een heuse Fokker, waarmee je als passagier virtueel naar Nicaragua en Ghana vliegt. Na aankomst ga je langs de douane, waar je paspoort wordt afgestempeld. Vervolgens onderga je de sfeer van beide landen in zogenaamde inleefateliers. Het is een leerrijke en leuke ervaring, vooral als je die deelt met enthousiaste kinderen. Van harte aanbevolen, oppasopa’s en -oma’s die dit lezen.
Sfeerimpressies Wereldpaviljoen (collectie Wereldpaviljoen)
In het pand van het Wereldpaviljoen was vanaf 1894 tot 2004 de drukkerij en boekbinderij van het Missiehuis Sint-Michael gevestigd. De missionarissen van Steyl behoren tot de congregatie van het Goddelijke Woord. Dat speciale woord werd via tijdschriften in duizelingwekkende oplages over de wereld verspreid. De Missiedrukkerij was een groot bedrijf en zijn tijd vooruit. Een voorbeeld. In 1900 bezocht een delegatie van de kloosterlingen de Wereldtentoonstelling in Parijs. Daar stond het nieuwste van het nieuwste op het gebied van drukken: een vijfkleuren rotatiepers. Een jaar later draaide deze op volle toeren op Steyl.
In de Tweede Wereldoorlog werd de rotatiepers door de bezetter in elf grote transporten naar Liberec in Tsjechië overgebracht. Omdat ter plaatse de specifieke kennis ontbrak, heeft de pers er nooit gewerkt. In 1948 keerde hij terug in de Missiedrukkerij. Het personeel was een mix van religieuzen en leken. In de afdeling boekbinderij werkten de missiezusters van Steyl, de zogenaamde blauwe zusters.
Kloosterdrukkerij eind negentiende eeuw (collectie Gemeentearchief Venlo)
We ontmoeten beeldend kunstenaar Pii Daenen. Hij woont tegenover de voormalige Missiedrukkerij, waar hij begin jaren zeventig in dienst was. Daenen denkt met plezier terug aan die tijd: ‘In de Missiedrukkerij was het nooit hectisch. Er waren natuurlijk planningen, maar in tegenstelling tot in andere drukkerijen werd het personeel niet opgejaagd. Ik werkte in de zetterij.’ De werknemers hadden een opvallend privilege, waarvan collega’s elders alleen maar konden dromen. Daenen: ‘Op vrijdagmiddag rond een uur of vier mocht iedereen, die er zin in had, gratis een duik nemen in het binnenbad van het klooster. Het lag pal naast de zetterij.’
Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail: floddergats@xs4all.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten