Ton van den Hurk 88 jaar

 - door Gerrit van der Vorst -

Vandaag wordt Ton van den Hurk 88 jaar. Ton is de laatste der Mohikanen, de langstlevende van de voetballers die in 1954 het ongewisse avontuur als betaald voetballer bij Sportclub Venlo ’54 begonnen. De semiprofclub fuseerde na enkele maanden met VVV. Ton van den Hurk maakte op 28 november 1954 in de eerste competitiewedstrijd van Sportclub VVV ’03 in het betaalde KNVB-voetbal de eerste goal voor de fusieclub. Op die dag versloeg VVV in een bomvol De Meer Ajax met 2-3. 

Ton van den Hurk rond 1960.

Stopperspil Ton van den Hurk was een prachtvoetballer. Zeker weten dat met mij veel oude VVV-supporters de mooiste herinneringen bewaren aan deze elegante en sportieve gentleman-voetballer.

Ton van den Hurk in duel met de legendarische DOS-voetballer Ton van der Linden.

Ton van den Hurk werd geboren op 3.3.1933 in Stratum, waar hij voetballen leerde met een tennisbal, vooral op straat. Maar thuis werd er ook geoefend, met het kolenhok als doel en de hond als keeper. In 1945 werd hij lid van het roemruchte EVV Eindhoven – toen veel groter dan PSV – en al op zijn 16^e mocht hij als A1-speler invallen in het eerste en kwam hij meteen in beeld voor het Nederlands jeugdelftal. Dat was in het voorjaar van 1950.

In het Nederlands jeugdelftal werd Ton een vaste waarde – hij kwam tot 12 wedstrijden – maar bij EVV kwam hij niet verder dan invalbeurten als rechtsback. Op de stopperspilpositie stond nou eenmaal clubicoon lange Frans van Tuijl (1,94 meter). En feit was dat EVV een ijzersterk collectief had, waarmee de club in 1954 landskampioen werd.

Frans van Tuijl (tweede van links) in een kopduel tijdens ADO - Eindhoven in 1951. Rechts een jonge Ton van den Hurk.

De spelers van het kampioenselftal kregen allemaal een fiets en een fototoestel, maar reserves konden daar naar fluiten. De Venlose bonthandelaar Graadje Smeets was in die tijd met biljartvrienden de semiprofclub Sportclub Venlo ’54 aan het opzetten en werd getipt op Ton van den Hurk. Ton kreeg een mooi aanbod, en de slimme Smeets deed er meteen ook geld voor een fiets en fototoestel bij. Ton, die een jaar eerder met buurtgenootje Annie was getrouwd, hapte toe en datzelfde jaar nog begon hij met de fusieclub (Sportclub) VVV (’03) aan uiterst succesvolle jaren.

Het elftal van Sportclub VVV ’03 dat op 28 november 1954 in de Meer met 2-3 van Ajax won. Zittend links Ton van den Hurk die de eerste VVV-goal in het betaalde voetbal scoorde.

Eindhoven betreurde het vertrek van Ton diep. De club bekocht te late verjonging met degradatie in 1957, terwijl VVV toen juist successen ging boeken. Voor Ton persoonlijk waren er selecties voor het Zuidelijke elftal en het Nederlands B-elftal (‘Reiskosten trein derde klas zullen worden vergoed.’) . Hij nam ook deel aan de centrale trainingen voor het Nederlands elftal. ‘Maar Cor van der Hart, hè.’ Er liepen in die tijd geweldige midvoors op de Nederlandse velden, zoals Cor van der Gijp, Leo Canjels en Dick Tol, maar de fors gebouwde Ton ging voor niemand aan de kant. Als hij nu gevraagd wordt naar zijn lastigste tegenstanders, dan zegt hij: ‘Spelers die net zo lang waren als ik.’

Ton van den Hurk in duel met Elinkwijk-speler Charly Marbach.

Met zijn soepele tred, gave trap- en koptechniek, reactiesnelheid en positiegevoel was de geboren voetballer een fijne speler om naar te kijken. En sportief, een sieraad voor de sport. Vuile overtredingen had gentleman Ton niet nodig, maar hij moet wat dat betreft wel lachen als hij terugdenkt aan Herman Teeuwen: ‘Herman kon mensen door zijn manier van aankijken al bang maken.’

Herman Teeuwen en Ton van den Hurk op 5 juni 1955 tijdens Sportclub VVV ‘03 - VSV (2-0).

Vetpot was het leven van een goede semiprof in die jaren niet. Ton werkte bij DAF als elektricien, maar Graadje Smeets regelde een groentezaak op de Herungerweg voor Ton en Annie van den Hurk: ‘En dan waren die gasten wezen stappen en kwamen ze midden in de nacht aanbellen voor wat uien of zo.’

Graadje Smeets, een van de grondleggers van het betaalde voetbal in Venlo.

De groentezaak bleek niet te combineren met het leven van een betaald voetballer. Ton ging werken als bode-incasseerder bij ziekenfonds ZNL, dat later is opgegaan in het VGZ. Jan Schatorjé en Frans Swinkels volgden hem. VVV had inmiddels een bovenverdieping in de Klaasstraat beschikbaar gesteld. Even daagde een maatschappelijke verbetering, maar een transfer naar Feyenoord ging niet door. Zonder morren bleef Ton naar De Kraal fietsen. VVV had weinig te makken, maar Ton maakte prachtige successen mee met dat gouden elftal.

VVV in het glorieuze seizoen 1958/1959, waarin de club het nationale bekertoernooi zal winnen.

Spijt van hun komst naar Limburg hebben Ton en Annie van den Hurk nooit gehad. Ze pasten zich uitstekend aan in Venlo. Al spraken ze het dialect niet, ze voelden zich helemaal thuis in Limburg, waar ze nooit meer weg zouden gaan. En in huize Van den Hurk werden vooral Duitstalige schlagers gedraaid.

Ton van den Hurk zet in 1959 een schlager op. Zoon Anton van den Hurk: ‘Ik weet nog wat hij daar opzette: Bianca Rosa van Freddy Breck. Naar die schlager werd mijn zuster Bianca later vernoemd.’ (foto Boy Coehorst/collectie Sef Derkx).

In het seizoen 1961/1962 begon de neergang van VVV, na en door de verkoop van Herman Teeuwen naar Eindhoven. De club degradeerde.

Voorlopig de laatste VVV - Feyenoord, op 5 mei 1962. Hay Lamberts (liggend) en Ton van den Hurk in duel met Coen Moulijn (Nationaal Archief).

Na de degradatie verkocht een eigenzinnige Graadje Smeets Ton van den Hurk met zijn ploeggenoten Cor de Meulemeester en Willy Erkens aan Sittardia. Ton: ‘Sportief gezien, was dat seizoen bij Sittardia een teleurstelling, maar ik heb er goed verdiend.’

Ton van den Hurk (rechts) ziet op 5 mei 1963, tijdens DWS - Sittardia (1-0), hoe DWS-midvoor Arie de Oude een kopduel wint van Sittardia-keeper Jo Peersman (Nationaal Archief).

Ton speelde vervolgens een seizoen bij SV Panningen dat onder leiding van de geroutineerde aanvoerder prompt naar de derde klasse promoveerde. Annie beviel in die tijd van dochter Bianca – ze hadden al drie zoons – en dat was de eerste keer dat Ton zelf zijn tas moest inpakken. Prompt stond hij met twee linkerschoenen in de kleedkamer.

VVV vroeg hem nog terug voor een seizoen, maar vervolgens besloot hij zijn voetbalcarrière bij SV Panningen.

Ton van den Hurk in zijn tweede periode bij SV Panningen.

Aansluitend trainde hij clubs als Belfeldia, SV Blerick, Wittenhorst en Swalmen. Tot hij het trainen beu werd. Het was mooi geweest. Als voetballer bouwde hij af in Belfeldia 3, als veertiger.

Ton van den Hurk verhuisde meerdere malen. ‘Hij had makelaar moeten worden’, zeggen zijn kinderen, want hij werd er telkens beter van. Nu woont hij in Ittervoort. Zijn gezondheid en korte termijngeheugen laten te wensen over, maar Annie en hij wonen nog zelfstandig in hun mooie huis. Ze zijn al bijna 68 jaar getrouwd. Wijzend op een foto in een van zijn plakboeken zei Ton twee jaar geleden nog tegen me: ‘Een heel mooi meisje’. En gelijk heeft ie.

De terugkomst van VVV uit IJmuiden, op 3 juni 1956. VVV mag door een 2-2 gelijkspel uit tegen Stormvogels deelnemen aan de nieuw ingestelde eredivisie. Links Annie en Ton van den Hurk. 

Wat ik vooral maar wil zeggen: Ton, mede namens andere supporters bedankt voor al die grandioze voetbalherinneringen! 

Ton van den Hurk op 3 maart 2021.

Deze blog is grotendeels ontleend aan een eerder artikel in de Koelkrant, dat vandaag in haar geheel op historie.vvv-venlo.nl is geplaatst.

Reageren? Stuur Gerrit van der Vorst een e-mail: gp.vandervorst@xs4all.nl.