- door Wim Moorman -
Een jaar
geleden overleed mijn oom Theo Vincken, als sportjournalist van het Dagblad
voor Noord-Limburg en Dagblad De Limburger tientallen jaren lang VVV-volger
(klik ook hier). Uit zijn nalatenschap ontving ik een prachtige collectie
VVV-foto’s. Ik zorg ervoor dat die op de juiste plaats terechtkomt. Maar niet
nadat ik een aantal herinneringen heb opgehaald, telkens aan de hand van één
foto, telkens in precies tweehonderd woorden.
Zondag 28
maart 1976. VVV was een week eerder periodekampioen geworden, ik een maand
eerder 11. Mijn eerste awayday ooit met VVV. Awayafternoon eigenlijk: Helmond
Sport uit, half uurtje rijden. Bij hoge uitzondering niet met m’n vader (geen
idee waarom niet), maar helemaal alleen met oom Joop. Wat het nog veel
specialer maakte. Staanplaats aan de lange zijde. Overdekt, had je bij VVV
niet. Veel Venlonaren, duizenden Venlonaren. Meer nog dan de wedstrijd herinner
ik me de twee mannen schuin achter ons. Mannen met baarden, woeste baarden.
Helmonders, broers op het eerste oog. Om de zoveel minuten toverden ze een
flesje sterke drank tevoorschijn om dat vervolgens iets ten noorden van hun
woeste baard te laten landen. Zoiets zag je bij VVV niet. De wedstrijd zelf was
maar een moeizame bedoening. Absoluut niet de verwachte walk-over voor de
runner-up. Een gelijkspel dreigde. En toen stond ineens aanvaller Eddy Beckers
op van de bank. Voor zijn eerste optreden van het seizoen. Allerlaatste minuut,
finest hour voor Eddy: weergaloze halve omhaal, zo mogelijk nog weergalozer
vastgelegd door de fotograaf (Lé Giesen?). 1-0. Uit en over. Eddy in de zevende
hemel – ik in de zevende hemel, in Helmond, ergens op die machtige foto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten