De Halte XXl van woensdag 27 oktober 2021 - De eeuwigdurende aanbidding in De Oude Munt

 - door Sef Derkx - 

Begin van de maand bezochten we de prachtige expositie De vergeten prinsessen van Thorn in het Limburgs Museum. Nu lezen we het gelijknamige boek van Joost Welten. Een wonderlijke wereld opent zich. De weelde waarin de adellijke stiftdames in de achttiende eeuw leefden, was exorbitant. Stuitend is misschien een beter woord, kijkend naar de armoede destijds. 

Het dagelijkse doen en laten van de ‘vergeten prinsessen’ staat ver af van een kloosterleven, zoals wij het ons voorstellen. Als contrast. In de Oude Munt in Tegelen wonen heden ten dage slotzusters benedictinessen. Hun congregatie werd opgericht in de zeventiende eeuw. Ze leven goeddeels nog naar de kloosterregels van toen. Uiterst sober en afgezonderd van de wereld, in een vrijwillig gekozen, levenslange lockdown. Tijd voor een bezoek.

De vriendelijke en geïnteresseerde Arriva-chauffeur heeft ons afgezet bij de halte Nieuwe Munt. Om bij het klooster van de benedictinessen te komen, is het even wandelen door de miezerregen. Onderweg komen we langs De Lings, de monumentale boerderij valt op tussen de nieuwbouw. 

De nattigheid begint zich inmiddels te verdichten tot druilregen. We versnellen daarom onze pas. De Oude Munt heet officieel priorij Nazareth. De kapel, die beperkt toegankelijk is voor bezoek van buiten, blijkt vandaag gesloten. Daar staan we dan in de regen. 

We bellen op goed geluk aan bij de kloosterdeur en treffen het. Overste Immaculata heeft even tijd voor een gesprek. Het klooster in Tegelen is in 1875 gesticht vanuit Duitsland. Vanaf het prille begin is de eeuwigdurende aanbidding ingesteld. Anders gezegd: dag en nacht wordt er gebeden in de kapel door een van de achttien zusters of een van de gasten. Onafgebroken jaar na jaar, bijna anderhalve eeuw. Ook in de fronttijd in de Tweede Wereldoorlog ging het door in de kelders. Immaculata is geboren in Eindhoven: ‘Ik was negentien toen ik in 1981 intrad. In die veertig jaar heb ik af en toe getwijfeld over mijn keuze voor het klooster. Ik wilde dan even bij mijn familie zijn.’ 

Het merendeel van de zusters is Nederlands. De jongste is 25, de oudste 96. Het onderhoud van de gebouwen en tuinen valt hen zwaar. Sinds twee jaar bekommert een groepje vrijwilligers zich om het groen. De zusters komen alleen maar buiten het klooster als het echt niet anders kan. Immaculata: ‘Ons leven bestaat uit gebed. We realiseren ons, dat het onzichtbaar is voor de buitenwereld. Zoals een hart verborgen ligt in het lichaam, zeg ik wel eens. Je ziet het niet, maar hoort het wel.’

 Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail"floddergats@xs4all.nl