- door Sef Derkx -
We hebben De Koel en De Kraal bezocht, de stadions van VVV. Een held van de jeugd in de jaren vijftig en zestig was middenvelder Gijs Nass. Het was een voetballer met een gouden pass. Voordat we de bus terugnemen bij de halte Spechtweg, hebben we afgesproken met een zoon van de vedette. Met Gijs Nass jr. (1952) gaan we door het verwilderde Ursulinenpark lopen. Het ligt achter het voormalige klooster van de religieuzen, dat de hoofdingang had aan de Kaldenkerkerweg.
In
lang vervlogen tijden was een vleugel van het klooster ingericht als school en
pensionaat voor meisjes uit welgestelde families. Wanneer in 1935 wordt
herdacht dat de Ursulinen zich vijftig jaar tevoren in Venlo hebben gevestigd,
meldt de Nieuwe Venlosche Courant dat
het pensionaat een vliegende start had gekend. Pensionaires uit Nederland,
België, Duitsland, Engeland, Ierland, Spanje, Italië en Noorwegen waren in 1885
en de jaren erna door hun ouders aangemeld. Mogen we geloven wat wordt
geschreven, waren er zelfs leerlingen uit Midden- en Zuid-Amerika, de Verenigde
Staten en India. Venlo Wereldstad in de negentiende eeuw dus.
Onze gids vandaag was in iets minder lang vervlogen tijden misdienaar bij de zusters ursulinen. Enkele malen per jaar trokken de religieuzen in processie door het kloosterpark. Het waren hoogtijdagen, waaraan de kleine Gijs geacht werd deel te nemen. De transformatie van jongen in korte broek tot devote misdienaar voltrok zich in het kantoortje van kosteres Mère Ursula. Gijs Nass: ‘De kleding was zo ontworpen, dat ze ten allen tijde door iedereen gedragen konden worden. Met een ingenieus knopensysteem kon de toog langer of korter gemaakt worden. De superplie die eroverheen kwam, was stijf gesteven en werd met lintjes samengebonden. Ik voelde me als een wandelende worst.’
De grandeur van weleer is verdwenen in het Ursulinenpark. De tuin ligt er verweesd bij. Het theehuis is gesloopt, de grotkapellen zijn dichtgemetseld. Gijs Nass: ‘De paden waarover de processie trok, waren in kunstige motieven bestrooid met gekleurd zaagsel. Bij een stenen altaar met beelden maakten we een stop om te bidden. We liepen vervolgens naar de kloosterbegraafplaats aan de Casinoweg.’
De processie eindigde aan de voorzijde van het klooster. Daar wachtte voor de misdienaars een traktatie: ‘In de ruimte van de zusterportier stonden boterhammen met chocoladevlokken klaar. Het was brood uit de eigen kloosterbakkerij. We dronken er thee bij. De dag werd steevast afgesloten met een grote punt rabarbervlaai.’
Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail: floddergats@xs4all.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten