Rio de Janeiro en Venlo kennen opmerkelijke overeenkomsten. Beide steden zijn carnavalsmetropolen. Wanneer corona geen roet in het eten gooit, wordt het feest der feesten zowel in Rio als in Venlo uitbundig gevierd. Het enige verschil is het benodigde aantal meters stof voor de vastelaoves-pèkskes. Maar goed, we hebben het over overeenkomsten. Zowel in Rio als in Venlo kun je een voorbijganger op straat de weg naar Copacabana vragen. Hier ter stede word je verwezen naar de Leutherweg. De zaal van de Don Boscoparochie draagt deze zwoele, subtropische naam.
Tekst: Sef Derkx| foto's met dank aan Piet Braem (de opnames van de instuifavond zijn verschenen in Dagblad voor Noord-Limburg van 25 september 1962)
Het is een herinnering aan de bekende R.K. Instuif Copacabana die er in de jaren vijftig en zestig zijn thuishonk had. De vereniging van en voor jongvolwassenen organiseerde uiteenlopende activiteiten. De matinees en dansavonden werden het drukst bezocht. Begrijpelijk, het waren dé gelegenheden voor tieners om amoureuze contacten te leggen. In de tweede helft van de jaren zestig organiseerde de instuif beat-avonden, waar muziekgroepen uit Venlo en omgeving optraden. Als bestuur van het Zomerparkfeest herontdekten we de prachtige accommodatie vijftien jaar geleden. Aan Copacabana was nauwelijks iets veranderd, inrichting en sfeer waren nog hetzelfde. We hebben er onvergetelijke feesten gehad met de vrijwilligers en relaties van het Zomerparkfeest.
Eerst maar eens de voorgeschiedenis. In 1908 openden de paters jezuïeten op de top van de Galgenberg hun retraitehuis Manresa. Twee jaar later gaf bisschop Drehmanns van Roermond toestemming om er tegenover, aan de Leutherweg, een hulpkerkje te bouwen. De gelovigen uit de buurt hoefden niet langer de lange wandeling naar de Sint-Martinuskerk te maken. Het bedehuisje werd in 1911 in gebruik genomen en was toegewijd aan Onze Lieve Vrouw van Lourdes. De minderbroeders, die plannen hadden om in Venlo een klooster te stichten, verzorgden er de missen. Hun klooster kwam er in 1921. Het stond aan de voet van de Maagdenberg, dichter bij de stad dus. Ernaast verrees in hetzelfde jaar de Sint-Josephkerk.
Het hulpkerkje kreeg in de jaren die volgden steeds nieuwe bestemmingen, zoals bibliotheek en schoollokaal. In de oorlog functioneerde het als magazijn en paardenstal. Na de bevrijding, in de kinderrijke periode van de babyboomers, werd de Sint-Josephkerk te klein voor de groeiende schare gelovigen. Vandaar dat men in 1948 het hulpkerkje weer in gebruik nam. Er tegenaan werd een parochiehuis gebouwd. De wijk in Venlo Oost groeide snel. Het katholieke geloof kende een glorieperiode. In 1950 werd een tweede parochie gesticht: de Don Boscoparochie. Na veel tegenslagen en vertragingen vond zeven jaar later, op zondag 8 december 1957, de inwijding plaats van de Don Boscokerk. Voor het hulpkerkje en parochiehuis moest een andere functie worden gezocht. Daarover is door een speciale commissie vanaf december 1957 veel gesproken. In de notulen van de vergaderingen is echter nog geen sprake van Copacabana.
De heren, onder voorzitterschap van Jacq. Guns van de Zandstraat, hebben het wisselend over het patronaatsgebouw of gemeenschapshuis. In februari 1959 wordt de naam notarieel vastgelegd als Parochiehuis Don Bosco. De eerste jaren kenmerken zich vooral door grote zorgen over de staat van onderhoud. Het gebouw is verzakt, de muren zijn gescheurd en het interieur verkeert in een deplorabele staat. Architect Ben Hendrikx wordt in de arm genomen en onder zijn leiding ondergaat het pand een metamorfose. Er komen een buffet met bierkelder en koelinstallatie, toneelvoorzieningen, kleedkamers, toiletgroepen, nieuwe vloeren en een heteluchtverwarming. Het schilderwerk binnen en buiten wordt door vrijwilligers verricht. Parochiehuis Don Bosco ziet er na verloop van tijd tiptop uit en de inspectie voor het lager onderwijs geeft toestemming om er gymnastieklessen te geven. Velen die in hun jeugd in deze wijk naar de lagere school gingen, hebben hieraan nog herinneringen.
Terug naar de notulen van de commissie en wel die van het voorjaar van 1959. Op 11 maart van dat jaar doet kapelaan Scheepers verslag van een expeditie naar Baarlo. De eerwaarde is op onderzoek gegaan naar een dansvloer. Daaraan is behoefte in het parochiehuis. Waarom blijft ongewis. Het wordt pas duidelijk in de volgende vergadering, waarin we lezen dat op zondag 19 april 1959 Instuif Copacabana in het parochiehuis van start zal gaan. De vereniging voor en door jongvolwassenen heeft in het oprichtingsjaar 169 leden, maar dat zullen er spoedig meer worden. Vooral de dansavonden zijn ongekend populair in Venlo en omgeving en dragen ertoe bij dat het parochiehuis waar ze worden gehouden in de volksmond de naam krijgt van de organiserende instuif. Over de gloriejaren van Copacabana meer in de volgende aflevering van het Museum van de Melancholie.
Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail: floddergats@xs4all.nl.
Mooi was de tijd, hoort bij het verleden,,,,
BeantwoordenVerwijderenHet hoort bij het verleden, maar de herinnering en het positieve gevoel wat het met zich meebrengt hoort bij het heden.
VerwijderenWat waren we toen nog braaf! Ik heb hier positieve herinneringen aan. Zat in die tijd in het bestuur van instuif Sempre Avanti. Deze hadden hun dansavonden in de Prins van Oranje.
BeantwoordenVerwijderen