Ode aan mien elders -

Sven Luiken laat ons via Facebook weten:

Dit gedicht is geschreven door een oud-tante van mij , door Lenie Schweitzer-Zeelen. Zij was de jongste zus van mijn oma. Het speelt zich af in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw rondom de Jacobskapel. Ik heb het gedicht overgetypt, anders was het bijna niet te lezen.

Beste Sven, hartelijk voor de moeite voor je tijd en voor je bereidheid het gedicht te willen delen met de bezoekers van de Floddergatsblog. We zijn ervan overtuigd, dat veel mensen hierdoor geraakt zullen worden, omdat de sfeer zo herkenbaar is.

Ode aan mien Elders
Ik leep weer door ôs alde straot,

Wao ik as kind ens woênde.

En geluifde, wie ik stil bleef staon,

Det ut zich auk loênde.

Ik zoog ze weer veur mich, ôzze Pap en Mam,

In die alde woêning.

Waat hebbe ze hard gewerk,

Krege ze auk eur beloêning?

Ik waas nog klein, maar ut blief mich beej,

“As of de jaore valle”,

Ze leete zich met taegslaag ,

Ut laeve noêts vergalle.

Eur gelauf, det heel eur, ik weit ut zeker,

Altiëd baove water.

Ze zörgde veur ôs en waare leef,

En dachte maar aan later.

As ik dan dink aan al die waêld,

Wao weej ôs aan vas biête.

Mein God, wat waare zeej content,

Dan kôs ik nôw wal kriête.

We hebbe zoëvuul van eur geliërd,

Zoê van die kleine dinge,

Och, ik vergaet ut allemaol neet,

Ik huur ze nôw nog zinge.

De sfeer as ut woord Sinterklaos,

Det zal ik noêts vergaete.

Of Kersmis met den balkenbrei,

En as we zoote te aete.

Noeits veele der ens harde wäörd,

Det kan ik neet begriepe.

Waat staon weej gauw op de achterste puêt,

As die van ôs zich ens kniêpe.

Wit ge nog, ut woord Niejaor,

We krege worstebruêdjes.

Um twellef aor brach Karel Vlodrop ze aan de deur,

Det ware zien letste luêdjes,

Ik herrinner mich de Vastelaovend nog,

Met die boerinnepekskes.

Zwart-witte rôkskes, schuuns geknip,

De maedje hoëge hekskes.

Ik zeen ze nôw nog allemaol gaon.

De Lichtenberg woord dan aafgesprônge.

Op waeg naor de zaal van Offergeld,

Wao die feine lampe hônge.

As kind Stônd ik aan de deur,

Ik meugse efkes kieke.

Haidewietska kwaam met met eine boêt,

In kinderauge riêke.

Op ut Gaasplein nog ein teûtje friet,

5 cent.......neet te vergaete.

Ein knuupke van Lamers aan de Geldersepaort,

Det waas pas lekker aete.

Zôndaags-aoves kwaame Wies en Leen,

Mens-erger-je-nieten,

Sôms blindemenke speulde weej,

Maar auk wal ens zwarte-piete.

Ôs mam, die waas altied thoês,

Weej ware toen nog blage.

Wat waas ze gezellig met ôs,

We huêrde eur noêts klage.

Ze beejde altiêd op de kneen,

Eure kop begôs al te knikke.

Ônder ut gebed had zeej al joeks,

Ze meus de vrouwluuj nog verschrikke.

Nao ut aete zôndaags ginge weej,

Dök ut land bekieke.

En stônd der alles hiel good beej,

Dan leete ze det auk blieke.

Pap leet zien bloome haöfke zeen,

En ging der ös wat snieje.

Hae waas dan gruêts en goof ze ôs,

Ut ware hiêle rieje.

dan wandelde weej nao Genuuje,

Ut Kepelke ônder de linde.

Dae waeg kinne we allemaol nog,

In noéd zien we dao nog te vinde.

Dan nao de roêje of de Hazewind,

Dao deeje weej dan rôste.

Ut kump netuurlijk door de sfeer van toen,

Det weej um noow nog zoê gaer lôste.

Leeve Vrouwke steit nog op de hook,

Ze is nog altied netjes.

Lena Vlodrop brandde de kerse toen,

Ôs Lucie makde de kletjes.

Noow dink ik aan de zomertiêd,

As de processie meus gaon trekke.

Ruêskes kreeg ik van ut land,

De dör ware al van de stekje.

Met ein zakdôkske drum, naat van ut zweit,

Rônd die kleine steelkes.

Pap had ze vruug van ut land gehaold,

Waat ware det juweelkes.

Ôs mam versierde ut Heilig Hart,

Met bloome en met kerse.

Ik doon de auge toe, en ik ruik ze nog,

Want ut ware verse.

Noow zien eur kinder auk al ald,

Den tiëd is gauw verstreke.

Ik waas, wao ik gebaore bin,

En heb ut nog ens bekeeke.

Ze zien al lang neet miêr beej ôs,

De rôs hebbe zeej gevônde.

Eur laeve waas toch good bestaejt,

We zien det noow nog mit verbônde.

Ik kôs nog aore vaerder gaon,

Maar ut laeve geit wiejer.

Met al ôs waelde zien weej noow,

Geluif ik ech neet bliejer.

Wat waas ge content, leef Pap en Mam,

met gold woel ik ôch behange.

Maar ge heb ut neet veur niks gedaon,

Der is wat blieve hange.

Ik dank ôch op mien bloête kneen,

Veur al die moeije dinge.

En haop det ge riekelik ziet beloênd,

Ik heb mien herinneringen.

Lenie Schweitzer-Zeelen