Een maand in de Vastenavondkamp (6) - Meneer met woeste baard

- door Sef Derkx - 

De stadsbus heeft me in een mooie slinger door Blerick naar de halte Berkenstraat gebracht. Wandelend naar het Buurtpunt zie ik hem bij de Aldi tegen een blinde muur staan. Een oudere meneer met woeste baard achter een rollator. Een verhaal, denk ik. Dus steek ik werktuigelijk de straat over en ga op hem af. Binnen zijn radar gekomen, hoor ik hem mompelen: ‘Hallo, hallo, hallo.’ Hij steekt zijn linkerhand in de hoogte en wrijft met de duim over de wijsvinger. Om dit te begrijpen hebben we gebarentolk Irma Sluis niet nodig. Het is een universeel en tijdloos gebaar. Meneer met de woeste baard vraagt om geld. Ik vis uit mijn jaszak twee euro, geef hem die en probeer een gesprekje aan te knopen.

Blijkbaar is hij hardhorend, want ik moet iedere vraag met luide stem herhalen. Wat hij antwoordt is moeilijk te verstaan. Nee, hij woont niet in de Vastenavondkamp zelf, maar bij een gymzaal. Begrijp ik. Elke dag wandelt hij hierheen. Ik vraag hoe oud hij is. Zeventig. De man heeft een geweldige kop. Regisseur Cees Rullens zou hem zo als figurant in de Passiespelen van Tegelen kunnen zetten. Succes gegarandeerd. Onze schilder van 175 miljoen, Rembrandt van Rhijn, plukte in de zeventiende eeuw dit soort types van straat en liet ze exposeren in zijn atelier. Zo’n man, zo’n hoofd is het. Als ik mijn mobieltje tevoorschijn haal en vraag of ik een foto van hem mag nemen, reageert hij stuurs. Bier, eerst een blik bier, zegt hij wijzend naar de Aldi. Loop maar, ik blijf hier wel wachten. Zo gezegd, zo gedaan.

In de uren erna laat ik deze en gene de foto zien. Iedereen kent hem van gezicht, hij behoort zogezegd tot het vaste meubilair van de Vastenavondkamp. Maar echt kennen? Nee, dat zeker niet. Iemand meent dat hij Henk heet. Een dame heeft gehoord, dat de meneer met de woeste baard een eigen huis heeft. Bedelen heeft hij helemaal niet nodig, hij doet het omdat hij niets om handen heeft. Ik moet maar eens navragen bij Kafkas, misschien weten ze daar meer. Weer een ander heeft het over zijn eetgewoontes. Die stroken niet met de gangbare etiquette.

Elke buurt heeft zijn eigen DNA en zijn eigen verhalen. Ze gaan rond, de een vertelt het de ander. Zo ook in de Vastenavondkamp. Ongetwijfeld is er ook een verhaal te vertellen over de meneer met de woeste baard. Alleen heb ik het nog niet gehoord. Maar misschien is dat juist zijn verhaal: een ongehoord verhaal.

Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail: floddergats@xs4all.nl.