- door Sef Derkx/foto's MeerWolff en Piet Braem -
De
bus die ons naar Arcen zal brengen, stopt bij het zebrapad voor een dame op
leeftijd met rollator. Over de rotonde zien we ineens iets bijzonders. De
deuren van de Heilig Hartkerk staan open. Normaal zijn ze potdicht. Het
bedehuis lijkt al jaren op een onneembare burcht. Zoals zoveel kerken is ook
deze aan de eredienst onttrokken. Wat zou er aan de hand zijn? Voordat de bus
optrekt, is het stopknopje ingedrukt. We
stappen van een zonovergoten zomerdag de schemerdonkere, koele kerk binnen. De
ogen moeten wennen. Door de hoge gewelven is de ruimtelijke beleving ook anders.
Het is alsof we worden opgetild.
We
blijken midden in een cultuurproject te zijn beland. Kunstenaars verblijven
enkele weken buiten het eigen atelier. Een nieuwe, vaak verrassende omgeving
als meewind voor de creativiteit. De organisatie erachter is DestinationUnknown
uit Weert. We worden welkom geheten door een vriendelijke dame. Kijk maar
rustig rond. Een deelneemster van de workshop zit in een kerkbank te tekenen.
Anderen drentelen rond en kijken om zich heen. Wij doen hetzelfde.
De
ontmantelde Heilig Hartkerk stemt ietwat triest. We staan in de Mariakapel,
waar tot 2009 de overleden parochianen werden herdacht. We lezen hun namen en
levensdatums. Het offerblok ‘ter ere van Sint-Antonius voor de armen’ is
gekraakt. Een handgeschreven briefje meldt dat het ongepast is om te roken in
de kerk. Het met symboliek doordrenkt drieluik van Willibrord de Winter hangt
verweesd aan de wand. In 1981 werd het naar de kerk overgebracht ter
gelegenheid van het zestigjarig bestaan van de parochie. Van dezelfde
kunstenaar is het imposante keramische hoofdaltaar, vervaardigd uit Maasklei.
De Heilig Hartkerk werd op 19 maart 1922 feestelijk in gebruik genomen. Het was het religieus centrum van een nieuwe, snelgroeiende parochie aan de noordzijde van Venlo. Tussen 1907 en 1919 waren alleen al door de bouwvereniging 186 huizen gebouwd.
Op
de dag van ingebruikneming van de kerk viel vaak de naam van rector Jos Gadiot.
De priester had zich in voorgaande jaren het vuur uit de sloffen gelopen voor
de kerk. Hij had het fundament gelegd, zowel figuurlijk als letterlijk. Eind
1921 reisde Gadiot met een jeugdvriend naar Würzburg om hardsteen in te kopen. Hij
werd ziek opgenomen in het ziekenhuis. Na drie dagen kwam hij te overlijden. Op
zijn uitdrukkelijke wens werd hij in Würzburg begraven. Overbrenging van zijn
lichaam naar Venlo was te kostbaar. Hij wilde dat dit geld geïnvesteerd werd in
zijn Heilig Hartkerk.
Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail: floddergats@xs4all.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten