- door Sef Derkx/ foto's auteur en MeerWolff -
Het voormalig mortuarium in Park Waterloo op Steyl is doel van onze expeditie vandaag. Het deed tot eind vorige eeuw dienst en behoorde tot het kloostercomplex van de zusters van de Goddelijke Voorzienigheid. We zijn uitgestapt bij halte Heijskampstraat.
Even doorlopen en we komen in de Waterloostraat. Het frisgroen laantje leidt naar het hek van het ommuurde woonpark. We passeren de Kapel van de Aartsengelen. De deur staat open, dus offeren we vijftig cent en steken een kaars aan. Opvallend. De oorspronkelijke devotie tot de gevleugelde, hemelse boodschappers wordt verdrongen. De kapel lijkt gekaapt door de gestigmatiseerde pater Pio.
Via
een poortje lopen we het particuliere Park Waterloo op. Terstond dalen de drie
R’s van lang, lang geleden op ons neer: rust, reinheid en regelmaat. Wie hier
niet woont of bij iemand op bezoek komt, voelt zich overigens al gauw een indringer.
Ietwat ongemakkelijk knopen we een gesprekje aan met een vriendelijke dame, die
twee hondjes uitlaat. Ze roemt meteen een van de drie R’s, de rust. Nee, nee
het is geen resort voor louter en alleen senioren. Dat ook weer niet. Af en toe
organiseren de bewoners gezamenlijke feestjes. In het kloosterpark staan
appartementengebouwen en ruime woningen in overweldigend mooi groen. Bijzonder
is de sequoia bij het beeld van Sint-Joseph.
Een brede allee leidt naar villa Moubis uit 1860. De zusters van de Goddelijke Voorzienigheid kochten het monument in 1876 van de weduwe Moubis. Met een nieuwe vleugel kreeg het de functie van klooster. Het pand verkeert momenteel in een deplorabele staat. Op internet vonden we een bericht uit 2019, dat de villa weldra herontwikkeld zal worden. De investeerder ronkt met luxe appartementen in een residentieel monument. Zo ver is het bij lange na niet. Het landhuis in de huidige staat detoneert in dit überkeurige woonpark.
Dat het ook anders kan, bewijst de kloosterkapel links van villa Moubis. Ze werd in het begin van de twintigste eeuw gebouwd, naar een ontwerp van Caspar Franssen. De architect was een zoon van een lokale dakpannenfabrikant. Een jaar of vijfentwintig geleden waren we in de neogotische kapel. Het duizelde ons bijna, zo hoog was het bedehuis. Inmiddels zijn er appartementen in gerealiseerd.
Achter de kloosterkapel, vinden we waarvoor we zijn gekomen: het gerestaureerde mortuarium van de zusters. Een inspirerende pied-à-terre voor een stadsdichter in residence lijkt ons. Helaas, helaas het bijzonder huisje dient tot opslag van kruiwagens, schoffels en harken.
Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail: floddergats@xs4all.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten