Donderdag was ik in het Ald Weishoès. Allerkinder werd er gevierd met een optocht binnen en een stukje buiten. Van de ingang met de dubbele deur van vroeger naar die van nu.
Het was een kleine optocht. Door iedereen werd er zichtbaar genoten. Harry Lücker van het comité Kinderfeesten was in zijn nopjes. Er was meer belangstelling voor Allerkinder dan vorig jaar, vertelde hij in het voorbijgaan. De traditie zit weer in de lift.
In de Puinstad Venlo was na de Tweede Wereldoorlog een sterke behoefte aan sociale samenhang. Ook de kalenderfeesten voor kinderen konden eraan bijdragen. Uit het Oranje Comité ontstond het Comité Kinderfeesten. Vanaf 1948 werd Allerkinder weer georganiseerd. In de jaren die volgden, werd het feest populair.
Verder terug in de tijd. Een eeuw geleden werd er genäöld dat de hoogtijdagen voorbij waren. Onnozele Kinder, zoals het toen werd genoemd, was alleen nog een feest voor de kinderen van het Weeshuis. Wrang als je erover nadenkt. Kinderen zonder ouders of grootouders in hun directe nabijheid, die de rol van deze volwassenen voor enkele uren spelen.
Op Onnozele Kinder in het jaar 1925 is in het Ald Weishoès een gedenksteen onthuld. Ik ben ernaar op zoek gegaan donderdag. Tevergeefs. Gebeld met Joost Reijnen, de architect van de recente restauratie en verduurzaming. Hij was de gedenksteen nooit tegen gekomen. Hetzelfde geldt voor uitbater Sef Smeets. Beiden kennen het Ald Weishoès als hun broekzak. Misschien is de steen aan het oog onttrokken door de betimmering in de lange gang direct achter de historische voorgevel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten