- door Sef Derkx/met dank aan broeder Heinz Helf SVD -
Arriva heeft ons op deze mooie meidag naar de kloostertuinen van Steyl gebracht. Achter het Wereldpaviljoen strekt zich een heuvelachtig park uit. Er leven meer dan zestig vogelsoorten, vermeldt een studie over de biodiversiteit van deze plek.
Een religieuze in habijt, Schnitt jaren zeventig, spreekt ons aan in het Duits. Het Christusbeeld op het hoogste punt is een kopie van dat van Montmartre, vertelt ze trots. De wereld is groot, in Steyl wordt hij klein. De glooiing aan de voet van het beeld is beplant met struiken. Niet in de wilde weg, maar met een idee. Ze zijn zo gepoot, dat ze samen een kruis en een driehoek met oogbol vormen. Het symbool voor het alom aanwezige Oog Gods. Inderdaad, het oog van de religieuze prent God ziet mij - Hier vloekt men niet. Die hing in vervlogen dagen in drankgelegenheden en moest tierende cafétijgers tot bedaren brengen.
We danken de zuster voor de uitleg en onttrekken ons aan het vermanende oog door verder te wandelen naar het hoger gelegen kloosterkerkhof. In 1895 werd de begraafplaats ingewijd; inmiddels is het een rijksmonument. We worden stilzwijgend verwelkomd door twee knielende engelen.
Op de graven staan identieke gietijzeren kruisen met namen en levensdata. Is in de dood iedereen gelijk? Nee hoor. Op het hoogste punt zijn de graven van de missionarissen-bisschoppen van Steyl. Ze beschikken over een plaatsje in de loge op de Jongste Dag. Baas boven baas echter.
Op de centrale as van de begraafplaats staat de grafkapel van de stichter van het kloosterdorp Steyl, de heilige Arnold Janssen. We treffen hem echter hier niet meer aan. Zijn eeuwige rust werd in 1975 onderbroken, toen hij werd herbegraven in de benedenkerk van het Missiehuis. Het moderne mozaïek in de grafkapel stelt de verrijzenis van Christus voor en is vervaardigd uit steensoorten, afkomstig uit de landen waarin de religieuzen van Steyl actief zijn.
We zijn weer buiten. In de kerkhofmuur is de kruisweg ingemetseld. Vier staties vinden we in kapelletjes langs het hoofdpad. Met zijn trappen en hellingen, mozaïeken en muurtjes van gestapelde bakstenen, dakpannen en sintels roept het kloosterkerkhof associaties op met het Park Güell in Barcelona, de schepping van architect Antoni Gaudí. Cipressen versterken de mediterrane sfeer. We gaan zitten op een traptrede. In dit overgangsgebied tussen het tijdelijke en tijdloze valt de gejaagdheid van ons af. Op deze bijzondere plek ‘op Steyl’ lijkt het warempel alsof de hemel de aarde kust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten