- door Albert Lamberts -
We kunnen het ons niet voorstellen hoe het is als je min of meer gedwongen van huis en haard naar een volkomen vreemd land moet verhuizen. Naar een land bovendien, dat zo hartstikke anders is. Waar aard, natuur en cultuur zo geweldig verschillen van het eigene. Welnu, dat overkwam een aanzienlijk aantal Molukkers, die zich trouw hadden betoond aan Nederland, zich met eigen lijf en leden hadden ingezet voor Nederland in de strijd tegen de Indische onafhankelijkheidsstrijders. Na de afgedwongen zege van wat Indonesië zou gaan heten moesten duizenden Molukse militairen en hun gezinnen vluchten. Nederland was hun bestemming.
Tasilo Pieck geeft uitleg over het Moluks verleden in Venlo tijdens de onlangs gehouden expositie.
Van enige dankbaarheid voor hun loyaliteit door Nederland was nauwelijks sprake. Ja, ze werden opgevangen, maar vaak ontslagen uit dienst zonder iets van een tegemoetkoming. Zoals elders in Nederland kwamen ook in Limburg woonoorden voor Molukkers, zoals in Venray, Gennep, Tienray, Bergen en in Blerick. De benaming kampen is beter van toepassing. Het was moeilijk voor de nieuwkomers, voor autochtonen in hun nabijheid en voor de Nederlandse overheid, die zich geen raad wist met het verlangen van de Molukse bannelingen, die de inlossing van een Nederlandse belofte wensten: een Molukse staat. Ingenieur Manusama, de Molukse leider in Nederland ging voorop in de pogingen de Nederlandse regering tot actie te bewegen.
De protesten tegen de
lakse Nederlandse regering werden radicaler, zeker onder invloed van een andere Molukse voorganger: generaal Tamaela,
die ook in Venlo de nodige aanhang verwierf, vooral onder de tweede generatie. Het toenmalige Dagblad voor Noord-Limburg schreef over militaire trainingen van
Molukkers in Venlo en één Venlose Molukker was zelfs betrokken bij de
bezetting van de Indonesische ambassade in 1970.
En toen kwamen de gijzelingen in de jaren zeventig van de twintigste eeuw. Tasilo Pieck (47): Lange tijd hebben die gijzelingsdrama’s de verhoudingen tussen Molukkers en Nederlanders bepaald, maar geleidelijk kwam er van weerszijden toch begrip voor elkaars situatie. Gelukkig wordt er nu meer gepraat en proberen we volgende generaties niet op te zadelen met onverwerkt verleden, met frustraties. Die hebben genoeg ellende veroorzaakt.
Hoezeer de onderlinge
relaties zijn verbeterd werd in 2001 in Venlo al duidelijk. In een stille tocht
om de slachtoffers op de Molukken als gevolg van een burgeroorlog te gedenken
liepen onder andere burgemeester Schrijen mee, wethouders, deken Franssen en
diverse raadsleden. Dagblad De Limburger repte van een stil vlammend Moluks
betoog.
Nu, precies zeventig jaar na de komst van de Molukkers naar Venlo, is er wederzijds respect, van samenleven ook en hoe kan dat in Venlo beter worden uitgedrukt dan met de toewijzing van de Boérebroélof komend jaar? Molukse en Venlose cultuur gaan eendrachtig samen.
Tasilo Pieck: Een eer voor ons om te mogen doen. We kunnen zo op een positieve manier van ons laten horen. Zonder onze eigen identiteit te verliezen houden wij de Venlose traditie in ere.
Reageren? Stuur Albert Lamberts een e-mail: albertlamberts@home.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten