- door Sef Derkx -
Naarmate de jaren vijftig verstreken, kreeg in Venlo de wederopbouw meer en meer gestalte. De vele lege plekken veroorzaakt door de bombardementen van 1944, werden gaandeweg volgebouwd. Door het voorzichtige economisch herstel hadden mensen weer iets meer te besteden. De droom van vooruitgang en het idee van een betere en veiligere wereld, werden in 1960 bruusk verstoord.
Op dinsdag 10 mei van dat jaar was de zestienjarige Joke van Groenendaal uit de Van Beringenstraat niet thuisgekomen. Ze had die dag een afspraak met een fotograaf van het damesweekblad De Margriet. Rond zes uur ’s avonds had Joke naar huis gebeld om te vertellen dat het wat later zou worden. Daarna had ze niets meer van zich laten horen. Ongebruikelijk voor dit altijd zo stipte meisje. De volgende dag zong de vermissing rond in Venlo. Wat was er gebeurd? De tijd verstreek, hoop sloeg om in wanhoop. Het allerergste werd gevreesd en het allerergste werd bewaarheid. De moord op Joke van Groenendaal veroorzaakte een schokgolf in Nederland. De dader Karel Muys was geen fotograaf, maar bleek een ontsnapte TBS’er te zijn. De minister van justitie moest zich verantwoorden in de Tweede Kamer. Op donderdag 12 mei bracht de in Tegelen geboren Muys de politie naar de plek bij de Snelle Sprong, waar hij het meisje had gewurgd.
Begin deze maand. De vijfenzestigste sterfdag van Joke van Groenendaal naderde. We waren uitgestapt bij de bushalte aan de Hagerhofweg en naar de Algemene Begraafplaats gewandeld. Met een hoofd vol herinneringen aan die dagen in Venlo. Een wirwar aan beelden, waarvan er zich één met scherpte aftekende. Ik was een beetje aan het pingelen met een bal. Mijn oudere broer Theo kwam thuis, nerveus en opgewonden. Hij had met tientallen anderen voor het politiebureau gestaan, toen Muys geboeid naar binnen werd gevoerd. De mensen hadden gejoeld, gebruld. Iemand had geroepen: ‘Geef hem aan ons’.
Het
graf van Joke van Groenendaal straalt sereniteit uit. De ovalen foto achter
glas van de tiener is een beetje verschoten in het licht dat al vijfenzestig
jaar over de grafsteen strijkt. Afgelopen tijd hebben we met kennissen
gesproken over de geruchtmakende moord in het voorjaar van 1960. Iedereen had er
zijn eigen herinneringen aan. ‘Verschrikkelijk’ was een steeds terugkerend
woord. Diepgevoelde compassie met het meisje en haar familie hadden gestreden
met woede dat een onberekenbare, gevaarlijke delinquent had kunnen ontsnappen. Dit
zou nooit meer mogen gebeuren, was de alom heersende opinie destijds. Zou.
Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail: floddergats@xs4all.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten