- door Sef Derkx -
We waren te vroeg bij De Gaaspiep aan de Kleine
Kerkstraat. Het café was nog gesloten. Om de tijd te overbruggen besloten we naar
de Maas te wandelen. Door de vele regenval stond ze hoog en stroomde ze
onstuimig. Altijd imposant. Het nabijgelegen Wilhelminapark was verlaten. Als
het warm is, zitten hier vaak mensen te blowen. Hoewel de zon scheen, was het
daar te koud voor. Het park heeft in de winter een eigen, overweldigende schoonheid.
De zwarte takken van kale bomen tegen de zilvergrijze lucht zijn net een ets
van de zeventiende-eeuwse kunstenaar Hercules Segers. Maar ja, hoe zei Johan
Cruyff het ook alweer? Je gaat het pas zien als je het doorhebt. We liepen verder door de Parkstraat, tot in de jaren
vijftig van de vorige eeuw een chique toegang tot de Venlose binnenstad.
Lichtpunt heden ten dage is de galerie annex grafische werkplaats De Franse
Republiek van collagekunstenaar Jos Deenen. We besloten daarvoor nog eens terug
te komen. We hadden namelijk die andere, gewichtige missie: De Gaaspiep.
Enkele
maanden geleden waren we er voor het laatst geweest. Tijdens een Waerse Wandeling,
een alternatieve stadswandeling. Zeg maar, Venlo voor Gevorderden. De
tachtigjarige Herman de Koning stond nog achter de tap. Helaas is hij om gezondheidsredenen
moeten stoppen. Maar hij heeft het stokje binnen de familie kunnen doorgeven,
zoals hij ook het stokje binnen de familie aangereikt heeft gekregen.
De Gaaspiep is geen café
met een spectaculaire architectuur of inrichting. Goddank is het ook geen
concept-café. Het heeft genoeg aan zichzelf. Een pijpenla met een laag plafond
en achterin enkele treetjes naar boven richting toilet. Tafeltjes met kleedjes
en een lange bank aan de muur. Heel gewoon allemaal. Toch hadden we een goede
reden om juist hier een glas te gaan drinken. In De Gaaspiep valt door de ramen
in de langste gevel een mooi, egaal strijklicht naar binnen. Als je op het goede
plekje gaat zitten, is het café net een schilderij of het decor van een film of
theaterstuk. Een beetje onwerkelijk. Enkele eeuwen bestaat het pand zeker al.
Onder het voorste gedeelte zit een mooi voorraadkeldertje. Met een gewelf uit mogelijk
de zeventiende eeuw. Op deze plek wordt al lang op professionele wijze de dorst
gelest. Uit gegevens in het gemeentearchief weten we dat hier in 1886 café
Coenen gevestigd was. Hoeveel vaten bier zullen er in de loop van de tijd vol naar
beneden en vervolgens weer leeg naar boven zijn gegaan? Aantallen om als
cafébezoeker stil van te worden.
Het vorig jaar schreef ik als Stadsdichter van Venlo het volgende over De Gaaspiep en Herman de Koning:
De Gaaspiep
Café van de teruggespoelde tijd
dat je omarmt en opslokt
waar de koster kastelein is
tappen een sacrament
genieten het elfde gebod
vriendschap zonder veinzen
of verplichting vriendschap
in het volmaakt zorgeloze
hier en nu zonder last van
verleden of toekomst
van honderden hoofddeksels
in een jachtige stad
kroonjuweel van De Koning
Reageren? Stuur Sef Derkx een e-mail: floddergats@xs4all.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten