De bijzondere voetbalcarrière van Willy Erkens en zijn cold case (1)

- door Gerrit van der Vorst -

Op 24 oktober 2022 verzorgde ik voor de VVV Foundation mijn presentatie ‘Truuk nao d’n Kraal’ in buurtcentrum De Zuidpilaar in Venlo-Zuid. Alle toehoorders waren van harte welkom, maar eregasten waren voor mij toch wel Wiel Teeuwen en Willy Erkens. Het deed ze duidelijk wat, die mooie herinneringen uit de eerste betaalde VVV-jaren. Toen ik Willy na afloop vroeg wat hij ervan gevonden had, zei hij meteen: ‘Niet goed.’ En dan met een brede lach: ‘Veel te kort.’ Een grap, maar er valt inderdaad wel meer te vertellen over de gave VVV-technicus van weleer. Daarom volgt er nu een korte blogserie over zijn voetbalcarrière.

 

Voor mijn presentatie (en deze blog) heb ik de altijd goedlachse Willy Erkens thuis opgezocht.

Willy Erkens staat op de iconische Esso-plaat. Als enige van de spelers van het legendarische streekelftal woonde hij niet in Venlo en omstreken. Zijn hele leven is de inmiddels 87-jarige Erkens trouw gebleven aan zijn geboorteplaats Sittard. Een goed leven, maar met sportieve en andere ups-and-downs, en in januari 1998 een dramatische gebeurtenis.

De Esso-plaat van VVV in het seizoen 1958/1959.

Willy Erkens (Sittard, 2 september 1935) groeide op in een Sittards middenstandsgezin, met een dochter en drie zoons. Zijn ouders dreven op de Heinseweg een goedlopende winkel in fruit en delicatessen. 

Het gezin Erkens-Bijnen. Rechts Willy, in een matrozenpakje.

Al op zijn 10^e mocht Willy lid worden van Sittardse Boys dat in mei 1950 met vv Sittard fuseerde tot Sittardia (op haar beurt in 1968 onderdeel geworden van Fortuna Sittard). 

Met het juniorenelftal van Sittardse Boys werd Willy Erkens (vooraan links) in 1947 kampioen. Rechts achter Willy staand Gerard Gruijsen.

Op 14 januari 1951 maakte Willy Erkens (15!) al speelminuten in de hoofdmacht van Sittardia, tijdens de thuiswedstrijd tegen Brabantia (1-1). En een jaar later debuteerde hij in de beladen thuiswedstrijd van Sittardia tegen Willem II. Uit het uitgebreide wedstrijdverslag in De Volkskrant: ‘Oorverdovend was het geraas van de wild bewegende massa langs de lijn.’

De 16-jarige Willy Erkens tijdens zijn debuut op zondag 3 februari 1952.

Willem II, dat met een straatlengte voorsprong koploper was in de eerste klasse B, won ietwat geflatteerd met 2-6, omdat ‘een tomeloos’ Sittardia bij een 2-3 achterstand een geweldig slotoffensief inzette. Het was de wedstrijd van twee legendarische midvoors, ouderwetse stormrammen. Jan van Roessel (Willem II) won die dag van Harry Ehlen, met drie goals en twee assists.

Zesvoudig international Jan van Roessel speelde voor LONGA, Willem II en BVV (Wikipedia). Harde kopstoten waren zijn specialiteit. Toevallig ook die van Harry Ehlen. 

Dat de in 2002 op 81-jarige leeftijd overleden Harry Ehlen nog geen Wikipedia-pagina heeft, doet geen recht aan de doelpuntrijke carrière van ‘de blauwe’ (vanwege zijn rossige haar).

Ondanks de zware nederlaag bleef Willy Erkens in de basis. Met de drie kwart jaar oudere Sjeer (Gerard) Gruisen, in Sittard ook wel ’t Gruuske genoemd, vormde hij een onstuimige linkervleugel, de beste die de Sittardse club ooit gehad heeft. Een jaar later werden beiden dan ook geselecteerd voor het Nederlands jeugdelftal.

Een nog steeds piepjonge Willy Erkens scoort een van zijn eerste doelpunten op het hoogste niveau. 

In mei 1953 maakten Willy Erkens en Gerard Gruisen met Sittardia een mooie trip naar Spanje.

Het bleef crescendo gaan. In de eerste helft van 1954 stond Willy Erkens (18) drie keer opgesteld in het Limburgs elftal en een keer in het Zuid-Nederlands elftal. Kortom, een groot talent met een prachtige voetbaltoekomst voor zich. Het Nederlands elftal was niet ondenkbaar.

Het elftal van Sittardia voor het seizoen 1953/1954, met de latere internationals Jan Notermans en Gerard Gruisen, midvoor Harry Ehlen en Willy Erkens.

Maar een jaar na de invoering van het betaald voetbal in Nederland belandde Willy Erkens op de reservebank. Zijn vormcrisis bleek veroorzaakt te worden door een zware ziekte en hij belandde voor maanden in het ziekenhuis. Eenmaal genezen, liep hij onmiddellijk weer een hardnekkige kwaal op, waardoor hij opnieuw ettelijke weken het bed moest houden. Na zijn herstel kreeg hij geen speelminuten meer van trainer Frans Debruijn, onder het motto ‘Never change a winning team’.

Frans Debruijn (1917-2004) was als doelman van Sittardse Boys de voorganger van Frans de Munck (Wikipedia). Hij trainde later een aantal amateurclubs (zoals SV Blerick) en betaalde clubs. 

Willy Erkens bleef op de reservebank en liet zich op de transferlijst plaatsen. Maar hij was te veel uit beeld geweest. Uit protest tegen de wijze waarop hij behandeld werd, voetbalde hij in het seizoen 1956/1957 niet meer. Hij trainde voor zichzelf. Eerste divisonist Sittardia plaatste al haar contractspelers op de transferlijst en dus ook opnieuw de principiële Willy Erkens.

In die tijd werkte hij al in de zaak van zijn ouders, die hij later zelf zou gaan exploiteren.

 

Willy Erkens achter de kassa in de ouderlijke zaak.

Wordt vervolgd.

Reageren? Stuur Gerrit van der Vorst een e-mail: gp.vandervorst@xs4all.nl.

(Woensdag 8 februari verzorg ik mijn derde en laatste presentatie ‘Truuk nao d’n Kraal’ in de Witte Kerk in Venlo-Noord. De toegang is gratis.)