- door Albert Lamberts -
Andreas Jacob Diederen is in muzikaal Venlo bepaald geen onbekende. Hetzelfde geldt vanzelfsprekend voor Joannes Andreas Messemaeckers. De eerste was zangmeester/dirigent, de tweede organist. Nogal wat telgen van de familie Messemaeckeres, zoals Theo en zijn vader Joannes Everardus waren organist in de Sint-Martinuskerk (thans basiliek) en ook anderszins droeg de familie haar muzikale steentje in Venlo bij.
Het Martinuskoor poseert na de oorlog voor de Minderbroederskerk, nu Jongerenkerk (foto uit herdenkingsboek koor in 2000)
En over muziek gesproken, daar konden en daar kennen ‘ze’ in Venlo best wat van. Al eeuwenlang trouwens. Sommige nu nog bestaande gezelschappen zijn al enkele eeuwen oud. Bijvoorbeeld de Sociëteit Turksche Harmonie, die in 1822 werd opgericht door – daar hebben we hem weer – Joannes Messemaeckers. De harmonie, thans het Koninklijk Filharmonisch Gezelschap, ging de plaats innemen van het juist daarvoor opgeheven muziekkorps van de stedelijke schutterij.
Een ander gezelschap ruim over de honderd jaar is de Koninklijke Muziekvereniging Fanfare Venlo, die in 1855 het levenslicht zag.
Op korengebied is in Venlo de titel van senior voor het zangkoor van de Sint-Martinusbasiliek; net iets jonger dan de Harmonie. Het koor zal dit jaar feest vieren, want het bestaat maar liefst tweehonderd jaar. De oprichters waren voornoemde Joannes Andreas Messemaeckers en Andreas Diederen. 1825, het was het jaar van de zoveelste watersnood. Het Venlosche Muziekliefhebbers Gezelschap verzorgde een concert, waarvan de opbrengst ten goede kwam aan de door het water getroffenen. Vanaf dat jaar 1825 werden op het oksaal in de Grote Kerk, zoals het godshuis in de Venlose volksmond werd genoemd, meerstemmige missen en Gregoriaanse gezangen gezongen.
Het koor bestond lange tijd alleen uit mannen. Terwijl in de Familieparochie en in de piepjonge Heilige-Geestparochie in Venlo-Oost twee koren mét dames voor het eerste van zich lieten horen ging eindelijk ook het Martinuskoor overstag. Het was 1965. Tot dan werden de sopraan- en altpartijen door jongens voor hun rekening genomen. Honderdveertig jaar na de oprichting van het Sint-Martinuskoor vond een aantal dames – leden van de toen nog bestaande Venlose Oratorium Vereniging – de tijd gekomen om op het kerkoksaal muzikaal bij te springen. Dat ging overigens niet helemaal zonder slag of stoot. In het jubileumboekje bij gelegenheid van het 175-jarig bestaan van het koor staat het volgende opgetekend: Feit is dat enkele mannen in die eerste dagen van het gemengde koor zijn opgestapt; voor hen hoefde het zingen in de Martinuskerk niet meer. De dames waren ook voor meer discipline bij de mannen, die in hun ogen toch te vaak de repetities verzuimden. Ze schreven een boze brief naar de deken (dat was toen deken Carolus Schrijnen) en het koorbestuur, nadat eerdere pogingen om de heren tot het juiste koorgedrag te bewegen waren mislukt. De dames schreven: Nu willen wij vanuit de dameskring het eens proberen en met klem vragen of de heren zich op dit punt willen verbeteren en meer en geregeld willen komen.
Alles is goed gekomen. Het koor jubileert: 200 jaar.
Reageren? Stuur Albert Lamberts een e-mail: albertlamberts@home.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten