We hebben een interessante reactie ontvangen op de Floddergatsblogs over kunstenaar en bohemien Fons Stevens uit Belfeld. Met dank aan Bert Verhees publiceren we zijn herinneringen aan een markante vriend.
Beste Sef,
Vijftien
jaar ben ik bevriend geweest met Fons Stevens, van 1975 tot 1990. Hij woonde in
de tijd aan de Bisschop Boermanstraat 6 in Roermond. Ik heb Fons leren kennen
toen ik achttien was, hij was een aantal jaren ouder. Ik schat een jaar of
vierentwintig.
We kwamen elkaar tegen in café Hemingway aan de Markt in Roermond. Hij was stamgast, ik werkte achter de bar. We hadden gelijk een goed gevoel naar elkaar. Ik was een van de weinigen in dat kringetje, die geïnteresseerd was in het wat in de wereld gebeurde en die boeken las. Mogelijk heb ik ook wel eens Just like a woman van Bob Dylan gezongen.
Later verhuisde de kastelein naar café Locus aan de Roerkade in Roermond en Fons, zijn vriendin Marije en ik verhuisden mee. We troffen elkaar bijna dagelijks en we zongen lui mee met Bob Dylan en John Lennon. Fons deed dat met veel theatraal gebaar, wijde armbewegingen et cetera. Kun je je het voorstellen? ‘How does it feel to be on your own, like a complete unknow like a rollin’stone?’, luid en dronken gezongen en met altijd iemand in het vizier.
Regelmatig zaten we ook in zijn woning en daar kochten we kratjes halve liters bij café Braam om de hoek. Fons was verliefd op mijn vriendin en dat was wederzijds, maar het was platonisch. Bij Fons was eigenlijk alles platonisch. Hij had een vriendin, Marije te Wierik, ik heb haar nooit meer teruggezien. Hij noemde mij altijd zijn beste vriend. Een van de weinigen die hem begreep, zo zei hij.Ik heb zijn intelligentie en gevatheid altijd erg bewonderd.
Zo rond 1987 veranderde zijn smaak van John Lennon richting Paul McCartney Hij kwam dichterbij zijn gevoel. Met tranen in zijn ogen kon hij zachtjes meezingend luisteren naar Eternal Flame van The Banglers. Hij werd eenzaam, het voor hem kenmerkende joie de vivre was hem aan het verlaten. Maar van Bob Dylan is hij wel altijd trouw fan gebleven.
Fons stond heel ver van zijn gevoel, heb ik later bedacht. Toen zijn einde naderde en Marije hem had verlaten en alle kaarten waren geschud, heeft hij dit gevoeld. Daarmee kwam de ook eenzaamheid.
Bij Fons telde de maatschappelijke betekenis van alles. De mens was daaraan onderhorig, de mens moest worden beschouwd als een product van de maatschappelijke situatie waarin die verkeerde. Daarom hield hij van Lennon en niet McCartney, en zeker niet de Rolling Stones of Pink Floyd, of wie dan ook. Het draaide echter om in zijn laatste jaren, alsof hij inzag dat hij tien jaar of meer de verkeerde god had aangehangen.
Marije heeft Fons altijd bewonderd, net zoals iedereen Jje moest hem bewonderen of haten, maar moeilijk was het om op gelijke voet te komen met hem. Marije had kunstenaarsbloed en op aandringen van Fons was ze op de academie in Maastricht.
Ze
had werkelijk talent en tekende in realistische stijl veel gewone
gebruiksvoorwerpen zoals een zak met waspoeder. Fons heeft in vijftien jaar
eenmaal een kunstvoorwerp geproduceerd, een verzameling plastic poppenhoofden
half verbrand en op een plaat getimmerd. Maar meestal deed hij niets, hij was
geestelijk verlamd. Hij ging ten onder aan zijn eigen kritiek.
Fons kon een kwaaie dronk hebben en soms kwam het tot een handgemeen met Marije. Toch hield haar bewondering voor hem daardoor niet op. Hij was haar leermeester, hij keurde haar werk en haar woorden. Eigenlijk deed hij dit bij iedereen.
Marije
is rond 1988 met een vriendin gaan samenwonen. Daarna is Fons steeds cynischer
geworden en raakte hij geestelijk verlamd. Hij is in 2005 aan
longkanker overleden. Hopelijk heeft hij rust gevonden.
Vroeger wilde ik op Fons lijken en nam ik zijn argumenten met overtuiging over.
Tegenwoordig
ben ik milder en ik denk dat als Fons nog geleefd had, dat hij ook veel milder
was geworden.
Met hartelijke groet,
Bert
Verhees
De eerdere blogs over Fons Stevens zijn terug te vinden via de volgende links:
‘De Halte’ van woensdag 5 februari 2020 – floddergatsblog (wordpress.com)
Uit de archieven van het magisch dodo centrum – floddergatsblog (wordpress.com)
Reactie op ‘De Halte ‘ van woensdag 5 februari 2020 – Venloër Grensbode (wordpress.com)
Ingezonden mededeling uit Kvaendrup – donderdag 13 februari 2020 – Venloër Grensbode (wordpress.com)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten