Moderzeel allein
Twee
weken geleden vertelde skater Candy Jacobs in ‘Aevel’ enthousiast over haar
Olympische Druim. Ze was op dat
moment in Zeist voor de slottrainingen. Afgelopen maandag stuurde ze een appje.
De reis naar Tokyo was best pittig geweest. Maar ze was gearriveerd in het
Olympische Dorp en had er al geskatet. Ze sloot haar appje af met een emoji van
gevouwen handen.
Woensdagmorgen bracht het NOS Journaal de onheilstijding: ‘Skateboardster Jacobs mist Spelen door coronabesmetting’. Ze moest tien dagen in isolatie en was al uit het Olympisch Dorp vertrokken naar het quarantainehotel. Donderdagmorgen spraken we elkaar. Ze zat moderzeel allein in een kamertje van tien of elf vierkante meter. De navelstreng met de wereld was haar mobieltje. Dat ontplofte haos van alle bemoedigende berichten. We vroegen haar terug te gaan naar het moment dat haar Olympische Druim uiteenspatte.
‘Ik moest uren wachten op de uitslag van de derde test. In een kamertje zonder airco, terwijl het hier hartstikke heet is. Mijn coach kwam binnen en zei Candy…. Toen wist ik het meteen. Hier eindigen mijn Olympische Spelen. Ik moest zo ontzettend kriète. Nog nooit in mijn leven heb ik zo gehuild. Alle tranen waren op. Mijn hele wereld stortte in. Het was alsof ik in een luchtballon zat en iemand van onder de luchtballon lek had geschoten. Ik heb mam en pap gebeld. Thuis was het midden in de nacht. Ik was fysiek gesloopt.’
Het
quarantainehotel is geen troostrijke omgeving. Drie maal op een dag staan maaltijden
klaar in de lobby. De hotelmedewerkers dragen plastic maskers en beschermende
kleding. Met het bordje gaat ze weer naar haar kamertje.
‘Ik was er eerst kapot van. Daarna werd ik kwaad. In de voorbereidingen op de Olympische Spelen heb ik mijn portie ellende wel gehad. Eindelijk zat ik hier en wist… het gaat nu echt beginnen. Tot ik dus getest werd, een erger scenario is niet mogelijk. Nu probeer ik positief te denken. Alleen al de drie dagen in het Olympisch Dorp waren alles waard. Ik wil het weer meemaken, ik bikkel verder. De Olympische Spelen van 2024 in Parijs zijn het nieuwe doel.’
Er is geen arm om haar schouders in Tokyo. Aevel wel piendakieës als troost.
‘Pap had die gegeven. Eerst wilde ik de pot niet meenemen. Te zwaar. Getwijfeld, wel of niet in het koffer, tóch gedaan. Nu smeer ik iedere dag piendakieës op stokbroodjes. Het voelt een beetje als thuis. Wanneer ik hier weg mag, weet ik nog niet. Ik kijk uit naar het moment dat ik bij mijn ouders ben. En bij mijn vrienden en vriendinnen van de skatehal in Venlo Zuid.’
Wies ’t aevel weer ens is,
Sef Derkx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten